sJanssen en dansen
“Ga maar door met het Animaartjeteam, Grappenhaus geeft de horeca de laatste waarschuwing”.
Zo maar een appje wat ik vanavond kreeg. Stoom uit mijn oren! Woest ben ik. Hoe durven ze! Hoe durft meneer oeps-ik-maak-ook-een-foutje-tijdens-mijn-bruiloft dit te roepen?!
Sinds een weekje mogen we van alles maar wel op de meest moeilijke manier. Ken je die experimenten waarbij kleuters in een kamer gezet worden zonder supervisie maar met heerlijke slagroomtaart. De situatie waarbij de nonchalant weglopende volwassenen nog slechts nauwelijks binnen het gehoorveld van de mini mens roept “niet aan komen hè?!”
Geef die brakken vier minuten en de eerste vinger glipt al dan niet per ongeluk door de slagroom en de eerste stap is gezet. Tien minuten later zal de gemiddelde kleuter zijn of haar suikervoorraad voor de komende week al binnen hebben want dit taartje, je raad t al, gaat echt niet onaangeraakt blijven. Sterker nog, met twee knuisten gevuld met cake, aardbeienjam en een flinke dot slagroom zal de kleuter zich schaamteloos volvreten aan dit toch eigenlijk verboden goed. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een kleuter dwingt om regels die niet duidelijk te zijn, te vereenvoudigen, voor zichzelf dan wel te verstaan.
Uitgaan is net als taart waar je niet aan mag komen.
Zo was heel Nederland toe aan verandering en toe aan de vrijheid waar we al meer dan een jaar op aan t wachten waren. In deze waren het Hugo en Mark die in plaats van een taart, ons onbeperkt toegang verschaften aan de horeca. De gemiddelde mens gooide zijn huispak aan de kant en ging op zoek naar iets wat, ondanks de corona kilo’s, nog wel paste. Op de stoep van zijn of haar stamkroeg ging men liggen wachten tot de deuren open gingen.
Net als in het eerdere voorbeeld van onze kleuter was het ook Hugo die bij het verlaten van de ruimte nog snel wat extra informatie gaf… Iets over testen voor toegang en men zei iets over een QR code. Toch hingen er het eerste weekend bijvoorbeeld ergens in een discotheek zo’n 600 jongeren in de kroonluchters. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een Nederlander dwingt om regels die niet duidelijk te zijn te vereenvoudigen. Voor zichzelf dan wel te verstaan.
De regels zijn in deze duidelijk te vereenvoudigen hoor. We snappen allemaal dat we moeten testen voor toegang. Afgelopen vrijdag was de gemiddelde duur van een wachtrij zo’n 1,5 uur. Over toewijding van onze jongeren gesproken! Helemaal mooi is natuurlijk als je een paar weken geleden het hippe en oh zo gewilde Janssen vaccin hebt gehaald. Dan is slechts een QR code al voldoende om je lekker te laten gaan in de wereld van sjansen en dansen die we allemaal zo gemist hebben. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
QR code makkelijk te verkrijgen.
En daar gaan we mis. Hier blijven meneer Hugo en meneer Mark op de gang staan en komen ze niet controleren hoe het met de slagroomtaart is. Laat staan met de horeca. Nederlanders zijn inventief, commercieel en staplustig. Op zich geen kwaaie combinatie maar in deze funest om een pandemietje te temmen.
Kijk eens op marktplaats. Een mooie print screen van een QR code kopen, al vanaf een eurootje of vijf in jouw trotse bezit! Een negatief test resultaat kan ik je zo door appen als je wilt. En daar gaat het fout. Hoe kan je in godsnaam van onze horeca verwachten dat zij dit allemaal goed kunnen controleren? De overheid heeft dit niet eens onder controle! Onze gastheren/-dames/-genderneutralen hebben het al zo druk. Druk met het (terug) opbouwen van de zaak. Druk met het sturen en begeleiden van de gasten. Druk met toezien of er wel 1,5 meter afstand gehouden word. Druk met het vertellen tegen mensen dat zingen nog niet toegestaan is en dansen al evenmin. Ze hebben ternauwernood tijd om te doen wat ze moeten doen maar tijd voor een sociaal praatje is er zelden. Ze hebben het te druk. sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Moraal van het verhaal? Het is niet de horeca die te kort doet. Het zijn wij, de klanten, die zo nodig en koste wat het kost op stap willen. Zogenaamd onze horeca willen helpen, want ze hebben het zo zwaar gehad!
sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Wil je echt helpen? Doe dan ff rap normaal. Test en wacht je uitslag af. Ga niet met een neppe uitslag en je snotneus de wijsneus uithangen. Ga niet met je verkregen QR code lopen sjansen en dansen. Daar heb je uiteindelijk jezelf mee. Kan ik persoonlijk geen medelijden mee hebben, maar met die horecaondernemer wel. Die heeft inmiddels recht op een slagroomtaart, zonder toezicht en zonder regeltjes, gewoonweg twee knuisten der in en vreten maar.. dat gun ik ze.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Betalen om te schieten. Dat gebeurt!”, de volgende blog “Efteling Kaatsheuvel” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
