Opgeruimd staat netjes
Voor de krant schreef ik een jaar of twee een vaste rubriek onder de naam ‘heilig huisje’, waarbij we wekelijks een inkijkje gaven bij mensen thuis. Over hun woning, hun favoriete kamers daarin, de inrichting ervan en ga zo maar door.
Een van de gezinnen die ik voor deze serie bezocht, was een zeer sympathiek samengesteld gezin in Etten-Leur. Gedurende mijn bezoek viel mijn oog op de speelhoek van een van de kinderen. De jongen van een jaar of tien had een duidelijke passie voor ridders. Nou is daar op zich niets opmerkelijks aan. Wat me in deze opviel, was de wijze waarop zijn middeleeuwse Playmobil-leger opgesteld stond. Allemaal keurig in het gelid voor het kasteel, soort bij soort en elk met het juiste helmpje en harnasje aan. Hetzelfde gold voor de garage met de auto’s waar alles perfect in lijn geparkeerd stond én de lego. ,,Dat is een beetje een afwijking van mij”, antwoorde de moeder toen ik haar hiernaar vroeg. ,,Elke avond zet ik alles precies zo neer. Dat geeft me rust.”
Nou heeft Lizzy inmiddels ook haar eerste dozen Playmobil gekregen. Dat is dat spul dat de week na 5 december zo vrolijk tikt in de stofzuigerslang. En nou moet ik eerlijk zeggen: ik snap die moeder best. Het opbouwen kan op zich best ontspannend zijn. Maar om nou elke dag zo’n exercitie te houden. Ik ben allang blij wanneer ik op werkdagen alles een beetje aan kant heb tegen de tijd dat Patricia thuis komt van haar werk. De grote rieten mand is daarbij mijn vriend. Sowieso is het handig dat we een nis onder de trap hebben waar al het speelgoed staat. Dat oogt al vrij snel opgeruimd.
Om de maand, twee maanden, ontkom ik er echter niet aan om ook die kast eens helemaal leeg te halen. Wanneer alle Little People foetsie zijn en de duploberg geslonken is tot een heuveltje, is het tijd alles weer eens uit te sorteren. Dat zou in een uurtje kunnen. Met de hulp van twee tweejarigen en een kleuter, duurt het een middag. De wil om te helpen is er, maar de drang om te spelen is simpelweg groter. Na een uur of drie zitten alle puzzelstukjes weer in de juiste dozen, is het junior-monopoliespel weer compleet en puilt de blokkendoos weer uit met uitsluitend blokken. Dat was eergisteren. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Zo’n opschoonactie geeft daags erna altijd weer een enorme speelimpuls. Laura, helemaal blij dat de Little People-familie weer compleet is, begint meteen het dorp op te bouwen. Leon, kampioen blokjestorenbouwen, gaat met de blokkenmand in de weer. Julia ontpopt zich als Ikea-speelkeukenprinsesje en begint enthousiast te kokkerellen. Na een minuut of twintig verschuift de focus en pakken Laura en Lizzy het vier-op-een-rij-spel, wil Leon met de duplo verdergaan en laat Julia per ongeluk het etui met de kleurpotloodjes uit de handen vallen. Daarna moet er gepuzzeld worden.
Ik moet nog wel eens denken aan die moeder in Etten-Leur. Die deed sommige dingen toch echt een stuk beter dan ik, denk ik terwijl ik naar de speelkast naast me kijk.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “In de supermarkt”, de volgende blog “Waar is het water gebleven?” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
Het weer was zoals de doorsnee vakantieganger het zichzelf zo gaarne toewenst. Zon, aangename temperatuur, weinig wind. Opgeruimd staat netjes.
Enkele honderden toeristen bevolkten deze mooie dag dan ook het strand, het natuurgebied en de straten van het toeristisch georiënteerde dorpje. De plaatselijke middenstand voer er wel bij. Zichtbaar duidelijk tevreden hoorden de ondernemers het veelvuldig gerinkel van hun kassa’s aan.
Op de diverse terrassen was vrijwel geen enkele stoel meer onbezet. De cafetaria’s, cafés en snackbars in het pittoreske dorpje puilden bijna uit met gasten die de inwendige mens even wilden versterken, een ijsjes of een drankje wilden nuttigen. De meesten namen als zij het door hen gewenste hadden bemachtigd de waar mee naar buiten, om het op straat, in de berm of op de schaarse bankjes tot zich te nemen. De Nederlander typeert dit met het begrip: gezellige drukte.
Gedragen op de sterke schouders van een jongeman
Iedereen leek te genieten van deze toch wel uitzonderlijk mooie dag. Van tijd tot tijd werd de sfeer, die uitging van deze drukte doorklieft met een oorverdovend lawaai. Lawaai geproduceerd door zogeheten soundblasters van bijna extreme afmetingen. Gedragen op de sterke schouders van een jongeman, die zich wist omringt door enkele soortgenoten. Het volume van het voortgebrachte geluid deed het ergste vrezen voor de toekomst van jongemans gehoor. De hoeveelheid decibels was van dien aard, dat slechts met moeite hieruit het geluid van muziek kon worden vastgesteld. Muziek overigens die met een lager volume zeer zeker meer tot zijn recht zou zijn gekomen. Daar de jongelui tot het mobiele soort bleken te behoren en weer verder trokken verstomde het geluid alras. Zodat een ieder na een korte verstoring van de rust weer op een prettige wijze zijn dag van genieten kon voortzetten. Opgeruimd staat netjes. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Afval
Maar aan alles komt een eind en dus ook aan een dagje uit. Tegen zevenen was de rust in het dorpje weer terug op het oude niveau. Tijd voor de ondernemers om hun zaken weer op orde te brengen voor de komende dag en de tussenstand op de kassa af te lezen. Om afvalbakken te legen, die rondom hun bedrijven waren gesitueerd. En het afval, dat in zeer grote hoeveelheden -de veelheid afvalbakken ten spijt- argeloos op straat was gedeponeerd.
Bij het zien van de veelheid van het onverschillig weggeworpen afval -in veel gevallen binnen één meter van een afvalbak- gaat men onwillekeurig zich afvragen, hoe het er thuis bij diegenen die het afval achterlieten, uitziet. Maar daar zal het vast wel netjes zijn.
“Laat niet als dank” is voor velen schijnbaar nog een onbekend begrip.
Opgeruimd staat netjes.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Zes bier”, de volgende blog “Betalen om te schieten. Dat gebeurt.” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
