Maartje Withagen
‘Hoe ben ik hier in ’s hemelsnaam terecht gekomen?’, vraag ik mezelf af. Het is half elf zondagochtend. Ik hang zo’n drie meter boven de grond, op m’n sokken, tussen kruiselings gespannen rubberen banden. Dit zijn wat mij betreft de momenten waarop ik al mijn life choices nog eens de revue laat passeren. Het korte antwoord is echter: ik hang hier omdat Patricia met het vrolijke idee kwam om weer eens naar een binnenspeeltuin te gaan. Vinden ze leuk. De kinderen.
Patricia gaat met de tweeling naar de peuterhoek en ik hou een oogje in het zeil bij Lizzy en Laura. Gretig verkennen ze het klim- en speeldoolhof. Glijbaan 1, glijbaan 2, omhoog, omlaag links, rechts. ,,Papa, hier zijn we”, klinkt het van tijd tot tijd. Ik zwaai dan even omhoog en dan kunnen ze weer verder. Op enig moment heeft Lizzy haar zinnen gezet op de glijbaan het verst verwijderd van de ingang. Laura is te lijmen met een natte vinger en zou haar zus volgen tot aan de poorten van de hel. Maar voor de poorten van de hel zitten geen kruiselings gespannen rubberen banden. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Papááá!
En hier, op een paar meter van de beoogde glijbaan, wel. Lizzy wurmt zich door de bovenste laag banden heen, en klimt naar een ondergelegen plateau van waaruit ze naar beneden kan roetsjen. Laura zet zichzelf vast en hoewel ze zich zonder gevaar door de zes etages aan rubber zou kunnen laten zakken, heeft ze het gevoel niet voor of achteruit te kunnen. ,,Papááá!”, roept ze met een piepende stem. ,,Papa komt”, zucht ik. Maar dat is makkelijker verzucht dan gedaan.
Op reddingsjacht
Goed, daar ga ik. Klimwand op, makkelijk zat. Gangetje door, een beetje bukken, hier en daar kruipen. Misschien goed om hierbij even te vermelden dat deze speelpaleizen op maat gemaakt zijn voor kinderen. Niet direct voor papa’s van een meter negentig. Ik ploeter verder. Door het driehoekje omhoog, weer een gangetje en dan over een touwbrug. Leuk. Hierna volgt een gele buis die een bocht van 180 graden maakt. Ik wurm me tussen twee rollen door en dan weer zo’n buis waarbij ik er nog niet achter ben of ik er nu slim aan doe om te tijgeren of om met de voeten vooruit te gaan. Duidelijk is me wel dat er géén manier is om dit met enig behoud van waardigheid te doen. Jeroen, een jeugdvriend die ik erg hoog acht, heeft de opleiding van het Korps Mariniers gevolgd. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Ik ben er bijna
U zult me niet horen zeggen dat deze opleiding een eitje is. Ik merk alleen op dat ik hem nooit heb horen praten over jezelf door felgele buizen of knalrode rollers proppen. Enfin. Ik ben er bijna. Even voorbij de kabelbaanboksbal en voorbij het laatste zigzagpad en ik bereik mijn oogappeltje met valangst. Ik laat me door de bovenste laag rubbers zakken, beland bijna twee verdiepingen lager en trek mezelf weer omhoog naar haar niveau. Ik geef Laura een klein kontje in de richting van de glijbaan. Ze zoeft naar beneden, waar Lizzy op haar wacht. Ze besluiten een spring/klimkussen aan de andere kant van de hal op te zoeken. Daar gaan ze. En hier hang ik. ,,Meneer, kunt u even aan de kant gaan”, hoor ik achter me. ,,Ik wil er graag even langs”, zegt een of andere snotneus van een jaar of tien.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Kleuterspijbelaar”, de volgende blog Troostende rituelen…. of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Van de week hebben we Laura’s eerste 10-minuten-oudergesprek gehad. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het me bijna ontschoten was. Niet in de laatste plaats omdat de juf er klakkeloos vanuit gaat dat ze dit soort afspraken met de moeder moet maken. Dat ik dagelijks aan de schoolpoort sta, is kennelijk onvoldoende om van het vastgeroeste patroon af te wijken. Ook het feit dat we bij inschrijving aangaven dat ik de eerste contactpersoon ben, verandert daar niets aan. Maar goed. Ook als ik wél rechtstreeks door de juf benaderd zou zijn, zou ik er niet heel erg mee bezig zijn geweest. Vooral omdat ze pas krap twee maanden op school zit. Voorafgaand aan haar vierde verjaardag zijn er een paar oefendagen.
Afscheid nemen.
Weken, zo niet maanden, heeft ze hier naartoe geleefd. Jaloers op grote zus Lizzy, die ze dagelijks mee weg gaat brengen. Ze gaat vanaf dag één met groeiend plezier naar school. Het afscheid bij de eerste dag deed mij meer dan haar, zo leek het. Ondanks dat ze nooit naar de kinderopvang of peuterspeelzaal ging, zegt ze stoer ‘doei’ om vervolgens samen met de juf haar jas en rugzakje op te gaan hangen. Dat gaat een stuk makkelijker dan bij een klasgenootje dat, afgaande op haar verzet, er vanuit lijkt te gaan dat ze binnen verplicht gaat worden de hele dvd-registratie van de Toppers in Concert te kijken. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Wanhopig klampt ze zich vast aan mama’s benen. Laura is inmiddels uit zicht verdwenen en ik ga naar huis. Het is ongelooflijk hoe rustig het kan zijn, bemerk ik. Niet dat Laura zo druk of lastig is wanneer ik thuis aan het werk ben. Maar de dynamiek verschilt nu eenmaal enorm. Twee of drie kinderen maakt nogal een verschil. Laura zit in ‘groepje nul’. Een bezemklasje voor alle kinderen die laat in het schooljaar jarig zijn. Zij maken gebruik van een klaslokaal in de uitbouw, en komen hier binnen via een eigen ingang. Volgend jaar gaat ze naar groep 1.
Wanneer ik haar ’s middags ophaal is ze er helemaal vol van. ,,En weet je papa”, vertelt ze met een twinkeling in haar ogen, ,,er was een jongen en die had een schéétje gelaten!” Tja, met dit soort hilariteit is het natuurlijk een feest om naar school te gaan.
Kleuterspijbelaar.
Volgens de juf doet ze het goed. Ze kan in de kringgesprekjes nog wat timide zijn, maar verder lijkt ze haar draai prima gevonden te hebben. Ze is dikke maatjes met Flynn en is dol op de huishoek en de blokkenzolder. ,,Alleen”, zegt de juf. ,,we zijn haar af en toe kwijt.” Pardon? Ik wil niet zo’n curling ouder zijn die alle oneffenheden voor zijn kroost wegpoetst en al helemaal niet zo’n bemoeipapa die denkt iets te moeten vinden van de lesstof en -methodiek of de wijze waarop het onderwijspersoneel haar werk doet. Maar het bijeen houden van de kinderen lijkt me, zeker bij deze kleinsten, toch best een stukje core business van een basisschool.
Zo’n groepje nul bestaat nota bene uit amper vijftien kinderen. ,,Nou”, legt de juf uit, ,,ze loopt af en toe achter me langs de klas uit, of ze neemt wanneer ze naar het toilet is geweest expres een andere afslag. Verschillende leerkrachten zijn haar al tegengekomen op de gang. Ze heeft ontdekt hoe ze binnendoor bij de andere klassen kan komen. Laura gaat graag even bij de klas van Lizzy kijken en zwaaien. Onze kleuterspijbelaar is erg dol op haar zus.” M’n dochter is vier en spijbelt af en toe. De juf kijkt er wat moeilijk bij maar ik moet er stiekem erg om lachen.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Een blog uit 2017. Toch nog steeds actueel”, de volgende blog In de touwen of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Tergend langzaam gleed het jacht de Waddenzee‑jachthaven binnen. Op de plecht stond een fors gebouwde dame quasi professioneel loodswerk te verrichten. Met nerveuze hand‑ en voetgebaren gaf zij de eveneens fors gebouwde roerganger aanwijzingen. Beiden waren gehuld in de allernieuwste exclusieve, sportieve bootkleding. Met behulp van walkanters kon na enige tijd worden afgemeerd.
Het schitterende jacht trok veel bekijks. De prachtig en tevens functionele vormgeving van het uiterlijk verried de grote klasse van het jacht. Ruim dertig meter lang en uitgerust met de meest geavanceerde, moderne apparatuur op het gebied van navigatie en vaarbeheersing.
Het gedrag van de twee, uit Duitsland afkomstige echtelieden, deed vermoeden, dat beiden alle fijne kneepjes van het varen tot in de puntjes onder de knie hadden. De belangstelling voor hun vaartuig en voor henzelf streelde duidelijk hun trots. Toen de belangstelling iets was afgenomen verlieten beiden het jacht voor een bezoek aan het dorp. Zij behangen met een grote hoeveelheid gouden sieraden en kettingen en gestoken in de laatste mode uit Parijs. Hij gekleed in een zeemanstenue, waar zelfs een marine‑admiraal jaloers op zou kunnen worden.
Bij de havenmeester
Na ruim vijf uur keerden zij terug naar de jachthaven. Bij het aanschouwen van de haven sloeg bij mevrouw zichtbaar de schrik om het hart. De ogen werden groot en de mond viel open. Ook meneer leek zichtbaar onthutst van de aanblik. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Zo snel als de benen hun konden dragen begaven zij zich naar het kantoor van de havenmeester. Deze stond rustig voor de deur, kauwend op een pas gedraaide sigaret, die nog niet was aangestoken, zijn ogen tuurden over het wad. Geheel buiten adem begon de vrouw, happend naar lucht, haar ontsteltenis aan de havenmeester kenbaar te maken.
“Wo ist das Wasser gebleben”, vroeg zij wijzend naar het drooggevallen wad.
Inwendig gierend van het lachen, maar uiterlijk in alle ernst, zei de havenmeester: “Tja?…..”.
“Kommt es wieder”, onderbrak de vrouw, die de wanhoop nabij leek. Van de zo professioneel lijkende zeevrouw was niet veel meer over.
“Eh, ja het komt wieder”, antwoordde de havenmeester ernstig.
“Und when?”
“Tja, wie soll het zeggen”, zo zei de havenmeester in alle rust,”soms duurt es een paar stunde, soms een paar tage, eine woche of lenger”.
An die arbeit.
Beide echtelieden sloeg de schrik nu geheel om het hart. Ze hadden de grap van de havenmeester niet begrepen.
“Och nein,……und mein Mann muss Montag wieder an die Arbeit”, schreeuwde de vrouw, de handen in het haar en het hoofd neergebogen. Voor manlief was het blijkbaar gewoon, dat mevrouw het woordvoeren geheel voor zich opeiste, want hij keek alleen geschrokken, maar zei niets.
Nu ook vond de havenmeester het toch tijd worden de beide quasi zeelieden attent te maken op één van de belangrijkste kenmerken van de Waddenzee, …eb en vloed.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog zin om te lezen? Lees dan de vorige blog “Opgeruimd staat netjes”, de volgende blog “Wij loomden een armband“of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder
Een van de voornaamste bezigheden van de jeugdige vakantiegasten was een bezoek aan de plaatselijke disco. Tot in de late uurtjes en soms zelfs nog langer, vierde de jeugd in grote getale feest op de harde muziek, house, rap, disco, hiphop enzovoort van de gevierde populaire muziekgroepen, moderne zangers en zangeressen uit alle windstreken van onze aardkloot. Ook het maken van liefdesnestjes was zeer gebruikelijk.
Niet zelden vinden tijdens deze avonden interessante ontmoetingen plaats. Ontmoetingen, die in de loop van nacht worden bezegeld met het elkaar overladen van de meest uiteenlopende liefdesuitingen. Van tijd tot tijd monden deze uitwisselingen van genegenheid uit in een dringende behoefte aan een intense vrijpartij.
En dan komen de eerste problemen om de hoek kijken… waar doen we het ? Voor velen is toch de meest traditionele plaats, het bed, de aangewezen omgeving voor deze vorm van een innig samenzijn. Doch anderen kiezen om diverse redenen minder voor de hand liggende plaatsen en maken hun eigen liefdesnestjes.
Brandnetels
Zo bemerkte Kees, toen hij in de vroege morgenuren een begin wilde maken met het verwijderen van een zich steeds verder uitdijende bossage van brandnetels op een deel van zijn tuin. Te midden van deze brandnetels trof hij een ware hoeveelheid liefdesnestjes aan. De brandnetels waren platgelegd en blijkens een achtergebleven rubber was niet moeilijk vast te stellen, welk een activiteit hier had plaatsgevonden. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Jachtopziener niet blij met de liefdesnestjes.
Dat de nood soms wel erg hoog kan zijn bemerkte ook de jachtmeester, toen hij op het door hem beheerde landgoed een jong, bijzonder schaars gekleed paartje in de meest intieme vorm van het samenzijn aantrof. Geheel in overeenstemming met zijn taak wees hij het mannelijk deel van het stel op het feit, dat betreding van deze grond strafbaar was gesteld. Vervolgens verzocht hij hen het landgoed te verlaten en het liefdesnestje te ontruimen.
Terwijl de jachtmeester zijn verhaal afstak onderbrak de jongeman geen enkele ogenblik zijn bezigheid. Dit tot zicht- en hoorbaar genoegen van de dame onder hem. De jongeman pauzeerde even, nadat de jachtmeester was uitgesproken en sprak tot diens verbijstering de woorden; “Oké, we gaan zo, even dit afmaken”.
Bossages zijn ook gewilde plek voor liefdesnestjes.
Vlak bij de dancing bevond zich bossage met slecht groeiend struikgewas. Dit laatste was vooral te wijten aan het feit, dat de bossage met enige regelmaat als fietsenstalling diende voor de barbezoekers. Een jong stel had deze plaats zonder enige schroom gekozen voor het bedrijven van de liefde. De in de bossage gestalde fietsen schenen geen belemmering op te leveren. Tijdens de vrijage werden door andere barbezoekers hun tweewielers opgehaald. Natuurlijk bleven opmerkingen in de richting van het parende stel niet achterwege. Onverschrokken ging het stel echter verder. Opmerkingen en vragen, zoals ‘lukt het een beetje?’ werd door hen keurig beantwoord, zonder ook maar even de vrijpartij te onderbreken.
Dit relaas zou nog oneindig kunnen worden voortgezet met soortgelijke voorvallen. Bovenstaande is weer een duidelijk bewijs, dat brandende liefde zich soms op de meest vreemde plaatsen laat beantwoorden. in liefdesnestjes.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Trauma TV”, de volgende blog “Meeuwen” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
“Ga maar door met het Animaartjeteam, Grappenhaus geeft de horeca de laatste waarschuwing”.
Zo maar een appje wat ik vanavond kreeg. Stoom uit mijn oren! Woest ben ik. Hoe durven ze! Hoe durft meneer oeps-ik-maak-ook-een-foutje-tijdens-mijn-bruiloft dit te roepen?!
Sinds een weekje mogen we van alles maar wel op de meest moeilijke manier. Ken je die experimenten waarbij kleuters in een kamer gezet worden zonder supervisie maar met heerlijke slagroomtaart. De situatie waarbij de nonchalant weglopende volwassenen nog slechts nauwelijks binnen het gehoorveld van de mini mens roept “niet aan komen hè?!”
Geef die brakken vier minuten en de eerste vinger glipt al dan niet per ongeluk door de slagroom en de eerste stap is gezet. Tien minuten later zal de gemiddelde kleuter zijn of haar suikervoorraad voor de komende week al binnen hebben want dit taartje, je raad t al, gaat echt niet onaangeraakt blijven. Sterker nog, met twee knuisten gevuld met cake, aardbeienjam en een flinke dot slagroom zal de kleuter zich schaamteloos volvreten aan dit toch eigenlijk verboden goed. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een kleuter dwingt om regels die niet duidelijk te zijn, te vereenvoudigen, voor zichzelf dan wel te verstaan.
Uitgaan is net als taart waar je niet aan mag komen.
Zo was heel Nederland toe aan verandering en toe aan de vrijheid waar we al meer dan een jaar op aan t wachten waren. In deze waren het Hugo en Mark die in plaats van een taart, ons onbeperkt toegang verschaften aan de horeca. De gemiddelde mens gooide zijn huispak aan de kant en ging op zoek naar iets wat, ondanks de corona kilo’s, nog wel paste. Op de stoep van zijn of haar stamkroeg ging men liggen wachten tot de deuren open gingen.
Net als in het eerdere voorbeeld van onze kleuter was het ook Hugo die bij het verlaten van de ruimte nog snel wat extra informatie gaf… Iets over testen voor toegang en men zei iets over een QR code. Toch hingen er het eerste weekend bijvoorbeeld ergens in een discotheek zo’n 600 jongeren in de kroonluchters. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een Nederlander dwingt om regels die niet duidelijk te zijn te vereenvoudigen. Voor zichzelf dan wel te verstaan.
De regels zijn in deze duidelijk te vereenvoudigen hoor. We snappen allemaal dat we moeten testen voor toegang. Afgelopen vrijdag was de gemiddelde duur van een wachtrij zo’n 1,5 uur. Over toewijding van onze jongeren gesproken! Helemaal mooi is natuurlijk als je een paar weken geleden het hippe en oh zo gewilde Janssen vaccin hebt gehaald. Dan is slechts een QR code al voldoende om je lekker te laten gaan in de wereld van sjansen en dansen die we allemaal zo gemist hebben. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
QR code makkelijk te verkrijgen.
En daar gaan we mis. Hier blijven meneer Hugo en meneer Mark op de gang staan en komen ze niet controleren hoe het met de slagroomtaart is. Laat staan met de horeca. Nederlanders zijn inventief, commercieel en staplustig. Op zich geen kwaaie combinatie maar in deze funest om een pandemietje te temmen.
Kijk eens op marktplaats. Een mooie print screen van een QR code kopen, al vanaf een eurootje of vijf in jouw trotse bezit! Een negatief test resultaat kan ik je zo door appen als je wilt. En daar gaat het fout. Hoe kan je in godsnaam van onze horeca verwachten dat zij dit allemaal goed kunnen controleren? De overheid heeft dit niet eens onder controle! Onze gastheren/-dames/-genderneutralen hebben het al zo druk. Druk met het (terug) opbouwen van de zaak. Druk met het sturen en begeleiden van de gasten. Druk met toezien of er wel 1,5 meter afstand gehouden word. Druk met het vertellen tegen mensen dat zingen nog niet toegestaan is en dansen al evenmin. Ze hebben ternauwernood tijd om te doen wat ze moeten doen maar tijd voor een sociaal praatje is er zelden. Ze hebben het te druk. sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Moraal van het verhaal? Het is niet de horeca die te kort doet. Het zijn wij, de klanten, die zo nodig en koste wat het kost op stap willen. Zogenaamd onze horeca willen helpen, want ze hebben het zo zwaar gehad!
sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Wil je echt helpen? Doe dan ff rap normaal. Test en wacht je uitslag af. Ga niet met een neppe uitslag en je snotneus de wijsneus uithangen. Ga niet met je verkregen QR code lopen sjansen en dansen. Daar heb je uiteindelijk jezelf mee. Kan ik persoonlijk geen medelijden mee hebben, maar met die horecaondernemer wel. Die heeft inmiddels recht op een slagroomtaart, zonder toezicht en zonder regeltjes, gewoonweg twee knuisten der in en vreten maar.. dat gun ik ze.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Betalen om te schieten. Dat gebeurt!”, de volgende blog “Efteling Kaatsheuvel” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Eigenlijk is het mensenleven een herhaling van diverse ontwikkel stadia.
Je word als kwetsbaar, niets wetend wezentje geboren. Je hebt een paar taken. Eten, drinken, poepen, slapen en je maakt je wensen via een flinke huilbui bekend. Langzaamaan behoor je toch wel wat zelfstandiger te worden dus je leert lopen. Je werkt wat aan je fijne motoriek en vooruit ook praten is een stuk meer geaccepteerd dan dat huilen.
Je word op school ook op het intellectuele niveau geholpen en ondertussen groei je gestaag door.
Tot een jaar of 12 niets aan de hand. Dan ineens, zonder dat maar iemand het door heeft, schuif je langzaamaan in de herhaling.
Herhaling bij de puberteit
Ineens zijn alle zekerheden verdwenen en ben je weer kwetsbaar. Je denkt alles te weten maar feitelijk weet je niets. Je hebt nog steeds de taken, eten, drinken, poepen en slapen. Vooral aan laatst genoemde heb je ineens heel veel behoefte. De huilbuien zijn ook terug. Om onverklaarbare redenen maar wellicht is het wederom een uiting van wensen. Kortom de puberteit.
Duurt een paar jaar maar dan gebeurt het onvermijdelijke, herhaling van een ontwikkel stadia. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Herhaling bij adolescenten
Je bent sterker dan ooit te voren maar toch, de eerste stappen in de grotemensenwereld zijn eng. Je voelt je wederom kwetsbaar. Het leven is een grote leerschool is inmiddels wel duidelijk dus je blijft leren. Je taken eten, drinken, poepen en slapen zijn nog steeds standaard al komt daar nu de taak bij om zelfvoorzienend te worden. Ik zal het alvast maar verklappen, al die ballen hooghouden kan je wel eens tegenvallen dus ook in deze fase..huilbuien.
Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia
Herhaling bij volwassen
Inmiddels ben ik zelf ook weer in de herhaling geschoten. Ben nu 40 en denk inmiddels al veel te weten maar kom mezelf nog steeds in situaties tegen waar ik mezelf erg kwetsbaar kan voelen. Werken heb ik inmiddels aardig onder de knie. De 40 jaar ervaring in de standaard taken doet goed, eten, drinken, poepen en slapen. Al moet ik zeggen dat het laatst genoemde nooit echt een talent van mij is geweest. Sinds de puberteit, volgens sommige een slaapprobleem maar ikzelf kan er niet zo van wakker liggen. Huilbuien zijn minder frequent aanwezig, maar laat me geen zielig dierenfilmpje zien of de tranen rollen al.
Ben benieuwd in welke herhaling die huilbuien veranderen in incontinentie 😉
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” , de volgende blog “Zes bier” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Het onweer buiten weerspiegelde haar gevoel. Bij elke flits die de lucht deed kleuren in een ondefinieerbare kleur voelde zij haar machteloosheid, elke donder stond voor haar woede. Is hij echt vermist en komt hij nog terug? Ze keek naar het raam waar regendruppels wedstrijdjes deden, een strijd wie er het eerst de vensterbank zou raken en zou opgaan in een plas. De auto’s in de straat reden langzaam. Ook de bestuurders van deze voertuigen hadden hinder van deze weersomstandigheden.
De melodie van haar telefoon deed haar opschrikken. Met trillende handen zocht ze naar de knop zodat ze deze herrie kon inruilen voor het gesprek waarop ze wachtte.
“ja, weet je waar hij is?”
“nee…”
Radeloos
Haar telefoon viel uit haar handen, en ze verloor de controle over haar emoties. Ze huilde onbedaarlijk terwijl haar gesprekspartner ook het stilzwijgen toe deed. Waarschijnlijk voelde hij hetzelfde. De onmacht liet haar tranen stromen.
Waar was hij heen?
Vragen flitste door haar hoofd, wat was er gebeurd? Waar was hij? Ineens de realisatie over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Het werd al vroeg donker, de grote klok in de hal sloeg een maal, de wijzers van haar horloge wees de tijd eveneens aan. Half zes. Weer tranen, hij was al bijna vier uur weg. De drang om het stille huis te verlaten was groot, ze wilde ook gaan zoeken. Een engeltje en een duiveltje op haar schouder vochten om het gelijk. Weggaan en de kans hebben om hem te vinden of thuisblijven zodat ze aanwezig was als hij de weg naar huis zou vinden. Hij was nog zo klein. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Is hij echt vermist? komt jij ooit nog terug?
Avond
De straatverlichting sprong aan. In de stralen van de lantaarn zag je eigenlijk pas hoe hard het regende. Daarnaast de wind die door de bomen woei. Ze liet poorten klapperen, takken breken als luciferhoutjes en floot angstaanjagend. Een rilling ging over haar hele lichaam en haar blik dwaalde weer af naar de straat, opzoek naar een glimp, een teken van leven.
Haar gedachtes dwaalde weer af. Wat als het zo echt donker begint te worden, dan zou hij zijn huis helemaal niet meer kunnen vinden. Misschien was hij wel bij iemand anders binnen gegaan, zolang hij maar veilig is. Als hij maar niet meegenomen was, dan werden de jaren zorg voor hem overgenomen door iemand anders. Ze las ooit een boek over een soort gelijke situatie. De bezorgdheid verdween door de twijfel. De twijfel over haar zorg. Was dit haar schuld geweest, was het een vrije keuze geweest om te gaan. Misschien had ze beter op moeten letten. Wellicht had ze hem meer aandacht moeten geven, als hij daarom vroeg. Veel tijd nam deze gedachtegang niet in beslag, haar mijmeringen werden woest onderbroken door het indringende geluid van de deurbel.
Haar hart leek een keer over te slaan.
Politie
Als verdoofd staat ze op en met onstabiele passen liep ze naar de voordeur. Door de matglazen ruiten is een silhouet van een volwassen man te herkennen. Langzaam opende ze de deur. De emotionele achtbaan waarin ze de afgelopen uren in gezeten had kwam door het zien van deze man abrupt tot stilstand. De wereld leek stil te staan…
“mevrouw van Lunteren?” vroeg de man kalm.
Ze knikte nauwelijks zichtbaar.
“Het is niet de duur van de vermissing, het is de ernst.”
“Pieterse, politie Centrum.” Hij zwaaide met een gouden embleem. ”Ik heb begrepen dat u vanmiddag telefonisch contact heeft gehad met een van mijn collega’s?” de man keek haar indringend aan, hij verwachte een bevestigend antwoord.
“ja, dat klopt”, zei ze timide, “maar zij vertelde me dat jullie niets voor mij kunnen doen…het duurt nog niet lang genoeg.”
“Nee, mevrouw, het is niet de duur van de vermissing, het is de ernst.”
De woede nam overhand, met schelle stem schreeuwde ze naar de handhaver van de wet. “de ernst? Het is je werk..” De wereld die zojuist stil leek te staan nam nu dreigende vormen aan, ze leek het bewustzijn te verliezen.
Net op dat moment riep agent Pieterse zijn collega. Verbaasd door deze actie vermande ze zichzelf en keek dezelfde richting op als de persoon voor haar. Ze zag daar een tweede agent, hij droeg iets. Haar hart maakte een sprongetje van geluk en ze vergat alles, ze rende op de man af niets kon haar tegen houden.
Terug
De regen kletterde neer op haar maar ze voelde niets. De adrenaline gierde door haar lichaam. Op een afstand van een meter hield ze in, ze stond stil en reikte haar armen uit. Voorzichtig haalde ze de deken waarmee hij bedekt was weg. Twee donker bruine ogen keken haar aan, wederom stond de wereld stil. Het moment van de hereniging nam de overhand.
“Bobby…”stamelde ze..
“Mevrouw van Lunteren, ik neem aan dat dit uw hondje is?”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Prietpraat” , de volgende blog “Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Kinderen zeggen veel leuke, rare, grappige, lieve, brutale, bijdehante en onbedoeld slimme dingen. Prietpraat. Soms zijn ze zo grappig dat je hun uitspraken voor altijd wilt vastleggen. Hieronder een aantal van dit soort gesprekjes met mijn kinderen op het moment dat het nog kleine kinderen waren.
Dat moet van de politie
Kind 1 was ongeveer drie jaar en wilde heel graag zelf lopen. Vaak mocht ze dat maar op plaatsen waar het veel te druk was moest ze vast in de buggy. Onze peuter was het daar niet altijd mee eens maar met de woorden “Dat moet van de politie” was ze vaak wel te porren voor een ritje. Later die middag wilde vader televisie kijken.
“Papa, mag ik televisie kijken?”
“Zo meteen, papa wilt even sport kijken.”
“Nee papa, nu!”
“pardon?”
“Ja, dat moet van de politie!”
Vervelend als je met je eigen prietpraat geconfronteerd wordt
Grote zus worden.
“Kind 1, we willen je iets vertellen.”
“Oh, wat dan?”
“Jij wordt grote zus, je krijgt een broertje of zusje.”
“Oh”
“vind je het niet leuk dan?”
“Jawel, maar een broertje hoeft niet hoor, gooi die maar in de kliko.”
“Mamaaa, mama kom nou vlug!!”
Kind 2 is aan het spelen in zandbak als hij in eens begint te gillen, het was duidelijk een schreeuw om hulp.
“Mamaaa, mama kom nou vlug!!”
Toch een beetje geschrokken van deze paniekerige gil, ren ik naar mijn mannetje toe.
“Wat is er jongen?”
“Niets, ik miste je! Wil jij ook zandtaart eten?”
Biologie prietpraat
-Mama, we hebben vandaag biologie gehad op school!
-Oh echt waar kind, krijg je dat tegenwoordig ook in groep vier?
-Jaha, we hebben het over naaktslakken gehad.
-Wat hebben jullie besproken dan?
-Nou niet zoveel besproken eigenlijk
-Niet? Wat hebben jullie gedaan dan?
-Het waren meer proefjes…
-Zo zo, proefjes wat moest je doen dan?
-We hadden verschillende glazen bakjes en daar moesten we van alles in doen…mam luister je wel?
-ja… ja…ik moet ook opletten, dit is een druk kruispunt.
-kan het weer?
-huh?
–kan ik weer verder vertellen?
-Ja natuurlijk, vertel verder.
-We kregen allerlei bakjes allemaal gevuld met iets, een met water enne eentje met zout
-Moesten jullie daar de slak in doen?
-Nee dat is zielig, we moesten alleen een slak doen in het bakje waar de wol in zat
-Wol?
-Ja en weet je wat hij dan doet?
-Nee maar dat ga jij mij zeker vertellen of niet soms?
-Ja
-Nou vertel het me dan.
-O ja als je een slak in een potje met wol doet dan breidt hij een truitje, is hij niet meer naakt! Leuk hè?
En geef daar maar eens antwoord op!!
(Meer prietpraat onder de advertentie)
Scheiden
In de klas van kind 1 vormt zij samen met nog maar één ander meisje een vreemd verschijnsel, van deze twee meiden zijn de ouders nog steeds bij elkaar. De overige ouders zijn gescheiden, uit elkaar of simpel weg nooit bij elkaar geweest.
“Mam…wanneer gaan jullie scheiden?”
“Wat ga ik doen? Scheiden? Nou nee, liever niet…waarom?”
“Dat moet toch zo? Iedereen doet het!”
Knippen
-Mama?
-Ja, jongen?
-mama ik mag niet knippen he?
-nee, alleen met mama samen mag jij knippen.
-ja dat weet ik.
-waarom vraag je dat?
-zomaar
-nee daar trap ik niet in, heb jij net geknipt?
– beetje maar .hoor niet veel..
-o jee waar?
-boven..
–Ik ren de trap op…
-Whatttt!!!!
-neehee….
–Mijn leuk, lief, schattig, vriendelijk sloopmonster had alle, oprol-kralen-touwen-van-de-rolgordijnen ( hebben die dingen een naam) doorgeknipt…
Rust
Kind 2 (2 jaar oud en ook al een echte prietpraat expert) speelt samen met een vriendinnetje (ook2) in de tuin, vertederd kijk ik toe hoe dat kind 1 (6 jaar) aan het zorgen is voor die twee. Ze is al zeker twintig minuten bezig met het bouwen van een tent en verzorgen van een hapje en een drankje voor de peuters.
“Vind je het zo leuk om te zorgen voor de kleintjes?” vraag ik dan ook nadat ze eventjes komt uitpuffen bij mij op de bank.
Kind 1 kijkt me even aan, slaakt een zucht en zegt dan tot mijn verbazing;
“Nou, mama, kijk als ze nu gaan spelen in het tentje en dan even eten, laten ze mij misschien weer even met rust!”
(Meer prietpraat onder de advertentie)
Broer of zus?
Ook als je zwanger bent van je tweede kindje kan je met prietpraat geconfronteerd worden
“Mijn mama heeft een baby in der buik!”
De mevrouw waar kind 1 deze uitspraak tegen deed staat haar vertederd aan te kijken, geeft een aai over haar bol en vraagt;
“Zo dat vind jij wel leuk zeker? Ik denk dat jij een hele goede grote zus wordt!”
“Nou ja! De baby is een jongetje hoor! Ik word een grote broer.”
Tja, het is lastig hè? Een broertje krijgen of er een worden.
Godfried Bomans
Ik probeer zo pedagogisch verantwoord te vloeken in huis, dat betekend dus zelden en als er dan toch eens per ongeluk een scheldwoord ontsnapt is het niet meer dan een “pot vol…” of als ik erg opdreef ben een “Godfried Bomans”.
Terwijl ik aan het stofzuigen ben, stoot ik mijn scheenbeen tegen de salontafel. Dit deed echt verschrikkelijk veel pijn en Godfried’s naam vloog door de kamer.
Kind 1 kijkt vanuit haar boek op en zegt ineens:
“ja , da’s een k*t tafel hoor, mama!”
Ik wist dat ze veel zouden leren op school maar dit….
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Cryptisch omschreven” , de volgende blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Ik omschrijf de ruimte waar ik in schrijf maar benoem niets.
Kan jij achterhalen wat er cryptisch omschreven staat?
Een wolk van gouden stof vult de ruimte waarin in ik ben. Ik bevind me in een zachte omgeving, verschillende structuren en andere vormen, maar alle voelen als een verademing voor mijn anatomie. Het bovenste deel van mijn kuierlatten wordt verwarmd door elektronische genialiteit, deze begaafde doos snort als een speelse poezentelg. Om mij heen de geluiden, komende uit een zwarte lijst met kleuren gevuld staande op een wit vlak gekleurd met duisternis. Omarmd door een nog maagdelijk witte steun van de verzameling vertrekken.
Zoete geurende pasteltinten in een onnatuurlijke omgeving naast mij. Vanaf het verlengde onderdeel van het, door industrie vervaardigde kader, hebben ze een uitzicht op het grijze vlak wat gesierd wordt met her en der een groene vlek. Wat ooit een symbool van wijsheid en ouderdom was siert nu de bodem van de wijdte. Zwemen van aroma’s vullen mijn hoofd. Een kleine beer ontwaakt in een interne holte en gromt hoorbaar. Ik kijk op de op zuur gevulde plaat en zie hoe de tijdspanne plaats moet maken voor actie. Ik moet de verzamelplaats van mijn liefdes gaan camoufleren, zodat we het avontuur van de afgelopen uren kunnen gaan recenseren. Terwijl we diversen schatten van de aarde gebruiken horen we elkaar aan en nemen woorden een nieuwe vorm aan in mijn hersenen.
Kan jij achterhalen wat er cryptisch omschreven staat?
Benieuwd hoeveel je goed hebt begrepen? Als je mij, via de link hieronder, mailt wat jij van dit bericht hebt begrepen dan krijg je van mij de uitleg terug zoal ik die bedacht had. Wellicht zitten onze verhalen dicht bij elkaar.
Stuur Email
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Foutje bij de kapper”, de volgende blog “Prietpraat” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Het meisje maakte een nerveuze indruk, haar handen trilde toen ze mijn koffie neerzetten. Ik keek naar mezelf in de vele spiegels en was al best blij met mijn kapsel. Het was nog een kwestie van droogföhnen en verder modeleren. Simone had weer eens knap werk verricht, iedere keer speelde ze het klaar. Van een foutje bij de kapper was nog helemaal geen sprake. Ze maakte van mijn “sorry-ik-heb-weer-eens-een-badhair-day” hoofd weer een hippe verschijning. Ik deed net de suiker in de koffie toen er toestemming werd gevraagd om mijn haar te laten föhnen door de stagiaire.
“Kim is al tweedejaars dus maak je maar niet druk”
“ Kim is al tweedejaars dus maak je maar niet druk” werd nog verder verzekerd door Simone. Terwijl ik zat te wachten, gaf de eigenaresse van de salon instructies aan Kim. Ik bedacht dat het misschien wel goed zou zijn voor het zelfvertrouwen van het meisje. Met geveinsde vastberadenheid liep ze op mij af. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Foutje met modelleren
“ Zo, mevrouw. Ik ga uw haar eens lekker modelleren. ”Terwijl ze dit zei pakte ze een flinke dot Mouse en smeerde dit geroutineerd in mijn haar. Deze geoefende handelingen verraste mij en stelde mij ook gerust. De föhn werd aangezet en vol overgave begon ze aan de klus. Ik voelde de hitte toenemen en al snel was de ruimte gevuld met een geur die ik niet goed kon benoemen. Ik keek via het spiegelbeeld naar Kim, die verschrikkelijk paniekerig keek.
Simone kwam net de salon weer inlopen en greep in. Resoluut werd kim naar het privé gedeelte gestuurd.
“Euhm, ik denk dat ik weer moet gaan knippen…de borstel is zojuist in je haar vast gesmolten.”
Verhaal van Kim:
Met trillende handen bracht ik de koffie weg, ik probeerde met man en macht een zo stabiel mogelijke indruk achter te laten. Achteraf gezien was het toch niet een heel goed idee geweest om nog eventjes een drankje te gaan drinken gisteravond. Drie uur slaap was toch ook zeker niet genoeg om een frisse indruk achter te laten op de clientèle. De klant zat tevreden naar de knipkunsten van Simone te kijken. Ik liep nog even het privé gedeelte in om nog snel een kop koffie te drinken, in de hoop dat de cafeïne snel zijn werk zou gaan doen. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Föhnen bij de kapper
Daar vroeg Simone mij of dat ik de klant wilde föhnen, het leek mij niet geheel verstandig. Ik was niet in allerbeste vorm die dag maar ik kon natuurlijk niet weigeren, ik was stagiaire, ik zou beoordeeld worden op alle werkzaamheden. Ik hoorde nog hoe Simone toestemming vroeg aan de klant, er werd zelfs nog een verklaring gegeven over in welk jaar ik zat.
“ Zo, mevrouw. Ik ga uw haar eens lekker modelleren.”
Ik nam een flinke teug zuurstof en probeerde zo fris mogelijk naar mijn klant te lopen, ik kon dit wel aan. Nu zou ik bewijzen dat ik een voldoende waard was. “Zo, mevrouw, zal ik uw haar eens lekker modelleren.” Ik probeerde uit alle macht vriendelijk te klinken maar ik voelde me steeds beroerder worden. De kater sloeg hard toe. Ik merkte dat ik moeite had om me concentreren en ik pakte een iets te grote hoeveelheid Mouse en smeerde dit in het haar. Je kan het. Ik begon er maar aan. Weet niet meer precies hoe het gebeurde maar ineens merkte ik dat de borstel vast zat, gesmolten door de hitte van de föhn. Ik zag dat de mevrouw naar mij keek, ik voelde dat ik elk moment zou gaan overgeven. Gelukkig werd ik door Simone gesommeerd om naar het privé vertrek te gaan.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Bekijk dan even de volgende blog “Cryptisch omschreven” of kijk in in het overzicht voor nog meer leuke verhalen.
