Waar is het water gebleven?

Tergend langzaam gleed het jacht de Waddenzee‑jachthaven bin­nen. Op de plecht stond een fors gebouwde dame quasi pro­fessioneel loodswerk te verrich­ten. Met nerveuze hand‑ en voet­gebaren  gaf zij de eveneens fors ge­bouwde roerganger aanwij­zingen. Beiden waren gehuld in de allernieuwste ex­clusieve, sportieve bootkleding. Met behulp van walkanters kon na enige tijd worden  afgemeerd.

Het schitterende jacht trok veel bekijks. De prachtig en te­vens functionele vormgeving van het uiterlijk verried de grote klasse van het jacht. Ruim dertig meter lang en uitge­rust met de meest geavanceerde, moderne apparatuur op het gebied van navigatie en vaarbeheersing.

Het gedrag van de twee, uit Duitsland afkomstige echtelieden, deed vermoeden, dat beiden alle fijne kneepjes van het varen tot in de puntjes onder de knie hadden. De belangstel­ling voor hun vaartuig en voor henzelf streelde duide­lijk hun trots. Toen de belangstel­ling iets was afgenomen verlieten beiden het jacht voor een bezoek aan het dorp. Zij behangen met een grote hoe­veelheid gouden sieraden en kettingen en gestoken in de laatste mode uit Parijs. Hij ge­kleed in een zeemanstenue, waar zelfs een mari­ne‑admiraal jaloers op zou kunnen wor­den.

Bij de havenmeester

Na ruim vijf uur keerden zij terug naar de jachthaven. Bij het aanschouwen van de haven sloeg bij mevrouw zichtbaar de schrik om het hart. De ogen werden groot en de mond viel open. Ook meneer leek zichtbaar onthutst van de aanblik. (tekst gaat verder onder de advertentie)

Zo snel als de benen hun konden dragen begaven zij zich naar het kantoor van de havenmeester. Deze stond rustig voor de deur, kauwend op een pas gedraaide sigaret, die nog niet was aangestoken, zijn ogen tuurden over het wad. Geheel buiten a­dem begon de vrouw, happend naar lucht, haar ontsteltenis aan de havenmeester kenbaar te maken.

“Wo ist das Wasser gebleben”, vroeg zij wijzend naar het drooggevallen wad.

Inwendig gierend van het lachen, maar uiterlijk in alle ernst, zei de havenmees­ter: “Tja?…..”.

“Kommt es wieder”, onderbrak de vrouw, die de wanhoop nabij leek. Van de zo profes­sioneel lijkende zeevrouw was niet veel meer over.

“Eh, ja het komt wieder”, antwoordde de havenmeester ernstig.

“Und when?”

“Tja, wie soll het zeggen”, zo zei de havenmeester in alle rust,”soms duurt es een paar stunde, soms een paar tage, eine woche of lenger”.

An die arbeit.

Beide echtelieden sloeg de schrik nu geheel om het hart. Ze hadden de grap van de havenmeester niet begrepen.

“Och nein,……und mein Mann muss Montag wieder an die Ar­beit”, schreeuwde de vrouw, de handen in het haar en het hoofd neergebogen. Voor manlief was het blijkbaar gewoon, dat me­vrouw het woordvoeren geheel voor zich opeiste, want hij keek alleen geschrokken, maar zei niets.

Nu ook vond de havenmeester het toch tijd worden de beide quasi zeelieden attent te maken op één van de belangrijkste kenmerken van de Wad­den­zee, …eb en vloed.

Geschreven door gast blogger “De Eilander”

Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.

Nog zin om te lezen? Lees dan de vorige blog “Opgeruimd staat netjes”, de volgende blog “Wij loomden een armband“of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder