Blog
,,Papa, Bumba kijken”, is een van de vaste drie-woorden-zinnetjes die Leon zich eigen heeft gemaakt. En daar kan hij heel gedecideerd in zijn. Mocht mijn vrouw me ooit verlaten voor een jongere, knappere en/of rijkere man, dan hertrouw ik waarschijnlijk met Juf Roos. Voor diegenen die haar niet kennen: Juf Roos is een frisblonde verschijning in een rood jurkje. Ze beschikt over een eigen woonruimte, een molen om precies te zijn, en ze kan erg mooi zingen. Juist vanwege dat laatste voel ik zoveel affectie voor haar. Voor eenieder die haar niet kent: Juf Roos is op Youtube te vinden. Ze zingt bekende kinderliedjes, voorafgegaan door een kort inleidend filmpje, samen met haar vaste sidekick Gijs. Leuk gemaakt, kleurrijk en prima aan te horen. Maar het allerbelangrijkste: Juf Roos is een van de weinige dingen die ik voor Leon op kan zetten als alternatief voor Bumba.
Kleuterclown
Wie denkt dat de Teletubbies infantiel zijn, kent deze kleine Belgische clown nog niet. Het programma Tik Tak, eveneens ooit door onze zuiderburen de ether ingepoept, blijkt in retrospectief een vorm van abstracte kunst. Geen idee wie er achter de vormgeving van de kleuterclown zit, maar er moet ernstig gevreesd worden voor het psychisch welbevinden van de beste man of vrouw.
Ik heb in mijn jonge jaren (en ook in mijn niet zo jonge jaren) de nodige pretsigaretten gerookt. Maar geen skunk, geen rode libanon en geen purple had ooit tot gevolg dat ik tot een dergelijke waanvoorstelling kwam.
Bijna alles aan Bumba is misselijkmakend. Van de enge beentjes tot de onverstaanbare klanken die hij (het?) uitstoot. De olifant die gebruikt wordt, is nachtmerriemateriaal bestaande uit twee mannen in een pak. Voor de tijgers daarentegen worden pluche exemplaren gebruikt die volgens de makers niet brullen maar een vreemd gorgelgeluid uitstoten. In latere series gaan Bumba en de andere misbaksels naar Afrika, Australië en de Noordpool. Het blijft gissen waarom zelfs de meest fanatieke Kick Out Zwarte Piet-aanhangers niet aan zijn geslagen op de karikaturen die hierin voorbij komen. Waarschijnlijk omdat ze gedacht hebben in de zeik genomen te worden. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Sprookjesvertellingen
De Belgen zonden jarenlang met liefde gemaakte sprookjesvertellingen uit. Ze maakten een zeer geslaagde en gewaardeerde poppenserie van Suske en Wiske. En als ik zeg ‘parafix’ verzucht een hele generatie nostalgisch: Merlina. En nu komen ze dus met deze beeldterreur. Overigens was vroeger niet alles per definitie beter. Wie herinnert zich nog Het Liegebeest. Ronduit nasty waren de op de BBC-serie Spitting Image lijkende papier-maché poppen met echte mensenhanden. En dan zo’n nare groene handpop die het gruwelfeest compleet maakt. Maar dat was begin jaren tachtig. Google op Sesamstraat afbeeldingen uit die tijd en te zien is dat vroeger beduidend meer van het incasseringsvermogen van kinderen verwacht werd. De vroegste Pino zou anno 2021 het kijkwijzeradvies 12+ krijgen. Minimaal.
Studio 100
Bumba komt uit de koker van Studio 100. De kleuterexploitatiefabriek van Gert – die van Samson – Verhulst. Met Pieten Piraten, Ploppende kabouters, Prinsessia’s en Mega Mindy’s slaagt de voormalige klunzige hondenbezitter er handig in zijn kindermerchandising aan de man te brengen, met de bijbehorende tv-series als ondergeschikt bijproduct. Het Verhulst imperium is immens. Met pretparken, musicals en wat al niet meer. Het zij hem gegund, business is business, zeggen ze dan. Maar wat mij betreft kunnen we gerust stellen dat Gert in dertig jaar aan gewiekste conceptmarketing niet alleen verschillende meiden van K3, maar in één moeite door alle ouders en opvoeders van Vlaanderen en Nederland genaaid heeft.
Tekst: Martijn Schraven
Illustraties: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Efteling Kaatsheuvel”, ”, de volgende blog “Liefdesnestjes” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
Het grootste attractiepark van Europa
1993 – ‘Het grootste attractiepark van Europa’. ‘Het leukste dagje uit van Europa, een wereld voor jong en oud, vol fantasie, avontuur en plezier’. Aldus presenteerde het attractiepark De Efteling te Kaatsheuvel zichzelf.
De niets aflatende directe en indirecte (via bijvoorbeeld tv programma’s) reclame maken je er telkens op attent, dat dit park opnieuw is uitgebreid met nieuwe, nog spectaculairdere attracties en bezienswaardigheden. En is het niet die vorm van reclame, dan zijn het wel je kinderen die je er gaarne op attent maken, dat het eens tijd wordt een bezoek aan het park te brengen. Op een zeker moment is de menselijke nieuwsgierigheid zo groot geworden, dat men er zelf eenvoudig ook niet meer onderuit kan komen.
September. Nu zal het wel niet zo druk zijn
En dan………op een zaterdagmorgen midden in de maand september, de drukke vakantieperiode achter de rug, vroeg in de auto. En ruim tweehonderd kilometer voor de boeg op naar het Brabantse land. Onderweg wordt nog even een tankstation bezoek om zodoende ook de altijd dorstige motor van ons vervoermiddel van voldoende brandstof voor deze reis te kunnen voorzien. Tot je grote schrik bemerk je dan, dat de literprijs opnieuw is gestegen. Als gevolg van de ‘Golf-crisis’ kost een litertje benzine al bijna twee gulden. De oliehandelaren lijken garen te spinnen bij de agressie van Iraaks president Saddam Hussein. Voor 33 liter, een paar blikjes frisdrank en vier broodjes moet bij het tankstation, dan reeds de eerste vijfenzeventig gulden worden achtergelaten.
Met vrijwel constant honderdtwintig op de teller glijden de kilometers snel onder de banden door. Het wegenplan, in het volgens de politiek met auto’s overvolle Nederland, lijkt op deze weekenddag toereikend genoeg te zijn voor het intensieve gebruik van onze ‘heilige koeien’ op vier wielen.
De aangekondigde strengere controle op de maximum snelheid ten spijt, wordt je constant ingehaald door medeweggebruikers, die meer haast lijken te hebben dan wij.
En dan, ‘Afslag Raamsdonkveer tijdelijk afgesloten volg de N 100’. Maar helaas onze bekendheid in deze omgeving is van dien aard, dat de alternatieve afslag wordt gemist. Geen probleem zo blijkt uit een korte blik op de Falkplankaart, dan maar langs Breda via Tilburg. Een ommetje van pakweg zo rond de vijfentwintig kilometer en een tijdverlies van ongeveer twintig minuten. Maar dat mag de pret niet drukken, was de algemene stemming ‘aan boord’. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
We zijn bijna bij de Efteling
Deze stemming werd alras gedrukt, toen bleek dat ook in deze route werkzaamheden aan de wegen werden uitgevoerd. Hierdoor ontstond op de vierbaansweg richting Tilburg filevorming. En ja hoor, wij belandden dan ook weer alras in het midden van een lange file. Twintig minuten stoppen, optrekken, stoppen, stapvoets rijden met een maximum van twintig kilometer viel ons en onze mede ‘filisten’ ten deel. En dan gelukkig einde file, even de voet zwaar op het gaspedaal. ‘Afslag Tilburg, Kaatsheuvel, Efteling’, maar anders dan de wegenkaart van Falkplan lijkt aan te geven, voert deze weg niet om de stad maar door de buitenwijken van Tilburg. Veertien stoplichten lijken allen de opdracht te hebben gekregen ons te pesten. Rood, Rood en nog eens Rood. Slechts de stoplichten bij de rotonde, waaraan de Bolletje Beschuitfabriek staat, hadden het goed met ons voor. Groen. Voor ons ligt de vierbaansweg richting Kaatsheuvel open.
We zijn er nu bijna, houden wij onze kinderen, naar beste weten voor.
FOUT !!!
Nauwelijks twee minuten na het ronden van de rotonde….. een file. Weer gaan wij stapvoets voort, gissend naar de oorzaak van dit nieuwe obstakel in ons reisplan naar de Efteling. Ongeveer vijfentwintig minuten later, na afstand van ten hoogste vijf kilometer te hebben afgelegd, laat een immens groot ANWB-bord ons weten dat na 600 meter de afslag Efteling zal worden bereikt. En ruim tien minuten later blijkt, dit nog waar te zijn ook. Nu ook kunnen wij vaststellen, wat de reden van deze dubbelrijige file was: bezoekers van de Efteling.
Weer schoven wij verder, maar nu op naar het parkeerterrein van het park. We naderden ons doel.
Bijna twee uren later dan op redelijke gronden door ons was berekend waren we gearriveerd. Wij passeerden na betaling van vijf gulden parkeergeld en eenentwintig gulden entreegeld, de poorten van het park.
Europees grootste attractiepark.
Duizenden anderen, waaronder velen uit andere landen, hebben duidelijk hetzelfde gedacht als wij. “In september zal de grootste drukte wel over zijn”. Niet dus!
Eerst even iets eten in de Efteling
Het is ongeveer half een als onze magen laten weten enige brandstof te willen hebben. Eetgelegenheden te over, zo maakt de plattegrond ons duidelijk. Maar overal lange rijen eveneens vreetlustige mensen. Zonder overdrijven wordt de gemiddelde wachttijd geschat op ruim een half uur. Dus laten wij onze magen maar even knorren.
Het Westerpark in, alwaar de Fakir nog steeds op zijn vliegend tapijt heen en weer vliegt. Het mooie sprookjesbos (het oerbegin van het park) met langnek en andere sprookjesfiguren zijn te zien. De Indische waterlelies op muziek ontluiken en de lichtgeraakte draak zijn vuur spuwt. Nieuw in dit deel waren voor ons de holle boom met zijne koninklijke hoogheid Koning Trol, die de goegemeente even toesprak. Langs de dansende schoentjes het Zuiderpark ingelopen om de Fata Morgana (nieuw voor ons) te bezoeken. De eigenlijke reden van ons tweede bezoek aan de Efteling, die wij in 1982 ook al eens bezochten.
Bij een worstebroodjestent was het even rustig, het waarom van deze rust werd ons na de aanschaf van een viertal van die broodjes al snel duidelijk. Ze waren duur en ook nog onsmakelijk. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Weer in de rij.
De Fata Morgana dan maar. Voor de ingang stond reeds een rij wachtenden, waarop menige slager of bakker jaloers zou worden. Halverwege de rij stond een bord. ‘Vanaf hier een wachttijd van 40 minuten’. Na vluchtig schatwerk en rijp beraad wordt besloten niet nog eens ruim tachtig minuten in een menselijke file te gaan staan.
Zoonlief stelde voor dan maar een ritje te maken met de bobslee. Daaraan gekomen, moesten wij opnieuw vaststellen, dat ook hier op een wachttijd van meer als veertig minuten moest worden gerekend. De mens laat in zo’n park maar weer eens zien, dat zij een echt kuddedier is. Zij staat rustig een uur in de rij te wachten. Wachten om van een attractie gebruik te mogen maken, die minder dan twee minuten duurt. Opnieuw lieten de magen weten dat enige aanvoer van brandstof zou worden gewaardeerd. De zoon offerde zich op, om de etenswaren te gaan halen. Na ruim vijfendertig minuten komt hij terug met een aantal bakjes met half rauwe, in te oud vet gebakken patat, frikadellen en frisdrank. Dit alles tegen de niet geringe prijs van bijna twintig gulden. Hongerige magen kun je er echter wel met vullen of het nu smaakt of niet.Ruim veertig minuten werden besteed om te wachten op een rit met de Reuzenpython. Deze achtbaan doet de juist gevulde maag doet draaien.
Pagode
De lol om andere attracties te bezoeken was enigszins weggeëbd, door de lange rijen wachtenden overal. Maar de Pagoda trok toch met zijn hoogte en daarmee de ruime uitkijk mogelijkheden over het Brabantse land, onze aandacht. Als makke schapen schaarden wij ons de rij wachtenden, om na ruim veertig minuten wachten, drie minuten te kunnen genieten van het uitzicht. Het Carnavalfestival van Joop Geessink en Monsieur Cannibale lieten wij maar links liggen, omwille van de tijd. Wel brachten wij een bezoek aan het Land van Laaf, waar het volk van Laaf ons een kijkje liet nemen in hun doen en laten. Prachtig in een woord en …..geen wachttijden!!
Na een laatste bezoek aan de toiletten werd de thuisreis weer aangevangen. Wij hadden bijna zes volle uren in de Efteling doorgebracht en toch weinig gezien. Al snel berekenden wij onderweg, dat wil je aan alle attracties deelnemen, je minimaal het viervoudige aan uren nodig hebt. Zelfs in de maand september.
Ja, een ervaring rijker en ruim tweehonderdvijfentwintig gulden armer, kwamen wij weer thuis en zagen ‘s avonds op de televisie naar de TROS, die hoogtepunten uit zond van haar zomerprogramma Ter Land, Ter Zee en in de Lucht, dat was opgenomen in …………… de Efteling.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “sJanssen en dansen; De horeca betaalt”, de volgende blog “Trauma TV” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
“Ga maar door met het Animaartjeteam, Grappenhaus geeft de horeca de laatste waarschuwing”.
Zo maar een appje wat ik vanavond kreeg. Stoom uit mijn oren! Woest ben ik. Hoe durven ze! Hoe durft meneer oeps-ik-maak-ook-een-foutje-tijdens-mijn-bruiloft dit te roepen?!
Sinds een weekje mogen we van alles maar wel op de meest moeilijke manier. Ken je die experimenten waarbij kleuters in een kamer gezet worden zonder supervisie maar met heerlijke slagroomtaart. De situatie waarbij de nonchalant weglopende volwassenen nog slechts nauwelijks binnen het gehoorveld van de mini mens roept “niet aan komen hè?!”
Geef die brakken vier minuten en de eerste vinger glipt al dan niet per ongeluk door de slagroom en de eerste stap is gezet. Tien minuten later zal de gemiddelde kleuter zijn of haar suikervoorraad voor de komende week al binnen hebben want dit taartje, je raad t al, gaat echt niet onaangeraakt blijven. Sterker nog, met twee knuisten gevuld met cake, aardbeienjam en een flinke dot slagroom zal de kleuter zich schaamteloos volvreten aan dit toch eigenlijk verboden goed. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een kleuter dwingt om regels die niet duidelijk te zijn, te vereenvoudigen, voor zichzelf dan wel te verstaan.
Uitgaan is net als taart waar je niet aan mag komen.
Zo was heel Nederland toe aan verandering en toe aan de vrijheid waar we al meer dan een jaar op aan t wachten waren. In deze waren het Hugo en Mark die in plaats van een taart, ons onbeperkt toegang verschaften aan de horeca. De gemiddelde mens gooide zijn huispak aan de kant en ging op zoek naar iets wat, ondanks de corona kilo’s, nog wel paste. Op de stoep van zijn of haar stamkroeg ging men liggen wachten tot de deuren open gingen.
Net als in het eerdere voorbeeld van onze kleuter was het ook Hugo die bij het verlaten van de ruimte nog snel wat extra informatie gaf… Iets over testen voor toegang en men zei iets over een QR code. Toch hingen er het eerste weekend bijvoorbeeld ergens in een discotheek zo’n 600 jongeren in de kroonluchters. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een Nederlander dwingt om regels die niet duidelijk te zijn te vereenvoudigen. Voor zichzelf dan wel te verstaan.
De regels zijn in deze duidelijk te vereenvoudigen hoor. We snappen allemaal dat we moeten testen voor toegang. Afgelopen vrijdag was de gemiddelde duur van een wachtrij zo’n 1,5 uur. Over toewijding van onze jongeren gesproken! Helemaal mooi is natuurlijk als je een paar weken geleden het hippe en oh zo gewilde Janssen vaccin hebt gehaald. Dan is slechts een QR code al voldoende om je lekker te laten gaan in de wereld van sjansen en dansen die we allemaal zo gemist hebben. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
QR code makkelijk te verkrijgen.
En daar gaan we mis. Hier blijven meneer Hugo en meneer Mark op de gang staan en komen ze niet controleren hoe het met de slagroomtaart is. Laat staan met de horeca. Nederlanders zijn inventief, commercieel en staplustig. Op zich geen kwaaie combinatie maar in deze funest om een pandemietje te temmen.
Kijk eens op marktplaats. Een mooie print screen van een QR code kopen, al vanaf een eurootje of vijf in jouw trotse bezit! Een negatief test resultaat kan ik je zo door appen als je wilt. En daar gaat het fout. Hoe kan je in godsnaam van onze horeca verwachten dat zij dit allemaal goed kunnen controleren? De overheid heeft dit niet eens onder controle! Onze gastheren/-dames/-genderneutralen hebben het al zo druk. Druk met het (terug) opbouwen van de zaak. Druk met het sturen en begeleiden van de gasten. Druk met toezien of er wel 1,5 meter afstand gehouden word. Druk met het vertellen tegen mensen dat zingen nog niet toegestaan is en dansen al evenmin. Ze hebben ternauwernood tijd om te doen wat ze moeten doen maar tijd voor een sociaal praatje is er zelden. Ze hebben het te druk. sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Moraal van het verhaal? Het is niet de horeca die te kort doet. Het zijn wij, de klanten, die zo nodig en koste wat het kost op stap willen. Zogenaamd onze horeca willen helpen, want ze hebben het zo zwaar gehad!
sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Wil je echt helpen? Doe dan ff rap normaal. Test en wacht je uitslag af. Ga niet met een neppe uitslag en je snotneus de wijsneus uithangen. Ga niet met je verkregen QR code lopen sjansen en dansen. Daar heb je uiteindelijk jezelf mee. Kan ik persoonlijk geen medelijden mee hebben, maar met die horecaondernemer wel. Die heeft inmiddels recht op een slagroomtaart, zonder toezicht en zonder regeltjes, gewoonweg twee knuisten der in en vreten maar.. dat gun ik ze.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Betalen om te schieten. Dat gebeurt!”, de volgende blog “Efteling Kaatsheuvel” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Schietbaan is geopend!
Afgelopen weekend was er weer kermis in Etten Leur. De botsauto’s, grijpautomaten en schiettenten zijn geopend. Betalen om te schieten. Dat gebeurt
Ik heb “as we speak” een hyper zoon, die maakt zich druk omdat zijn zus is de stad is, lees in het centrum. Een kleine 2 kilometer van de straat die momenteel strikt word afgesloten door ME en politie. En toch vind ik dat ze veilig is, wij zijn immers “braaf volk”.
Daar ga ik mis, weet ik van mezelf. Niemand is veilig. Er is hoogstwaarschijnlijk een huurmoord gepleegd in Amsterdam. Een man, vader, opa werd op klaarlichte dag neergeschoten. Wellicht vermoord. Iemand werd betaald om te mogen schieten. Dat gebeurt.
Peter R. de Vries
Peter R. de Vries is neergeschoten. Mijn telefoon explodeert. Filmpjes, foto’s en details vullen mijn app. Ik heb alles ongezien verwijderd. Totaal gebrek aan respect als je dit soort intieme beelden gaat delen. Waarom zou je dat doen? Een verslaggever, betrokken bij de grootste criminele zaken die de afgelopen jaren gespeeld hebben. Van vrijspraak van twee onschuldige mensen tot aan het opsporen van een zeden delinquent. Volgens omstanders werd hij meerdere keren van dichtbij beschoten. Iemand werd betaald om te mogen schieten. Dat gebeurt. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Misdaad journalistiek is een aparte tak van sport. Er is een verharding in deze vorm van journalistiek. Deze verslaggevers worden bedreigd. Je kan vandaag de dag beter sportverslaggever zijn met een persoonlijke voorkeur voor 010 in Amsterdam dan dat je jezelf in de misdaad verdiept. Hoe praat je jezelf daar uit?
De man in kwestie kennen we allemaal. Hij is vaak verguist maar het is een man, het is een echtgenoot, het is een vader. Op hem is geschoten. Betalen om te schieten. Dat gebeurt.
Brand een kaarsje. Hoop op het beste. Doe een schietgebedje, en indien nodig… betaal ervoor. En betalen om te schieten.. doen we op de kermis. Nergens anders.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “opgeruimd-staat-netjes”, de volgende blog “sJanssen en dansen; De horeca betaalt!” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Het weer was zoals de doorsnee vakantieganger het zichzelf zo gaarne toewenst. Zon, aangename temperatuur, weinig wind. Opgeruimd staat netjes.
Enkele honderden toeristen bevolkten deze mooie dag dan ook het strand, het natuurgebied en de straten van het toeristisch georiënteerde dorpje. De plaatselijke middenstand voer er wel bij. Zichtbaar duidelijk tevreden hoorden de ondernemers het veelvuldig gerinkel van hun kassa’s aan.
Op de diverse terrassen was vrijwel geen enkele stoel meer onbezet. De cafetaria’s, cafés en snackbars in het pittoreske dorpje puilden bijna uit met gasten die de inwendige mens even wilden versterken, een ijsjes of een drankje wilden nuttigen. De meesten namen als zij het door hen gewenste hadden bemachtigd de waar mee naar buiten, om het op straat, in de berm of op de schaarse bankjes tot zich te nemen. De Nederlander typeert dit met het begrip: gezellige drukte.
Gedragen op de sterke schouders van een jongeman
Iedereen leek te genieten van deze toch wel uitzonderlijk mooie dag. Van tijd tot tijd werd de sfeer, die uitging van deze drukte doorklieft met een oorverdovend lawaai. Lawaai geproduceerd door zogeheten soundblasters van bijna extreme afmetingen. Gedragen op de sterke schouders van een jongeman, die zich wist omringt door enkele soortgenoten. Het volume van het voortgebrachte geluid deed het ergste vrezen voor de toekomst van jongemans gehoor. De hoeveelheid decibels was van dien aard, dat slechts met moeite hieruit het geluid van muziek kon worden vastgesteld. Muziek overigens die met een lager volume zeer zeker meer tot zijn recht zou zijn gekomen. Daar de jongelui tot het mobiele soort bleken te behoren en weer verder trokken verstomde het geluid alras. Zodat een ieder na een korte verstoring van de rust weer op een prettige wijze zijn dag van genieten kon voortzetten. Opgeruimd staat netjes. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Afval
Maar aan alles komt een eind en dus ook aan een dagje uit. Tegen zevenen was de rust in het dorpje weer terug op het oude niveau. Tijd voor de ondernemers om hun zaken weer op orde te brengen voor de komende dag en de tussenstand op de kassa af te lezen. Om afvalbakken te legen, die rondom hun bedrijven waren gesitueerd. En het afval, dat in zeer grote hoeveelheden -de veelheid afvalbakken ten spijt- argeloos op straat was gedeponeerd.
Bij het zien van de veelheid van het onverschillig weggeworpen afval -in veel gevallen binnen één meter van een afvalbak- gaat men onwillekeurig zich afvragen, hoe het er thuis bij diegenen die het afval achterlieten, uitziet. Maar daar zal het vast wel netjes zijn.
“Laat niet als dank” is voor velen schijnbaar nog een onbekend begrip.
Opgeruimd staat netjes.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Zes bier”, de volgende blog “Betalen om te schieten. Dat gebeurt.” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Een groepje, als stevige drinkers uitziende lieden, hadden zich laten zakken op de barkrukken aan de fraaie eikenhouten bar van het plaatselijk etablissement in de vakantieplaats. Geen van de heren reageerde op de vriendelijke begroeting van de barman. O, ja slechts één. Hij knikte onverschillig in de richting van de barkeeper. Het pakje sigaretten werd zorgvuldig te voorschijn gehaald en naast een leeg bierviltje gedrapeerd.
Eén van de heren wierp zich terstond op als woordvoerder van het hele stel. Meer lettend op de antieke bierpomp en het vrouwelijk schoon rond de bar, dan op de barkeeper, zei hij de man onverschillig: “Zes bier”.
Schijnbaar in zijn wiek geschoten over het onvriendelijke gedrag, zei de barkeeper schertsend: “Acht bier”.
“Nee, zes”.
“Zeven bier, meneer?”
“Zes”, zei de man nu enigszins geïrriteerd en enkele binnensmondse vloekwoorden hieraan toevoegend.
Zes bier, alstublieft
Eén van de andere leden van het gezelschap doorzag schijnbaar de situatie en zei tegen de barkeeper: “Zes bier, alstublieft”. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
“Ooo”, zei de barkeeper schijnheilig, “waarom zegt U dat dan niet meteen”.
In een mum van tijd stonden er zes goudgele wit gekraagde ‘jongens’ voor de heren. De heren hadden de boodschap wel goed begrepen. Ze bleven tenminste tot sluitingstijd en voegden telkenmale lachend het woordje ‘alstublieft’ toe aan hun bestellingen in de richting van de barkeeper. Ook deze gedroeg zich nu heel anders en werd mede de reden, dat de zes heren een uitstekende en gezellige avond hadden.
Ook de volgende avond verschenen zij weer in het etablissement en begroetten de barkeeper nu met een welgemeend ‘goedenavond’. Gedurende de vakantieperiode werd het zestal echte stamgasten.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia” , de volgende pagina “Opgeruimd staat netjes” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Eigenlijk is het mensenleven een herhaling van diverse ontwikkel stadia.
Je word als kwetsbaar, niets wetend wezentje geboren. Je hebt een paar taken. Eten, drinken, poepen, slapen en je maakt je wensen via een flinke huilbui bekend. Langzaamaan behoor je toch wel wat zelfstandiger te worden dus je leert lopen. Je werkt wat aan je fijne motoriek en vooruit ook praten is een stuk meer geaccepteerd dan dat huilen.
Je word op school ook op het intellectuele niveau geholpen en ondertussen groei je gestaag door.
Tot een jaar of 12 niets aan de hand. Dan ineens, zonder dat maar iemand het door heeft, schuif je langzaamaan in de herhaling.
Herhaling bij de puberteit
Ineens zijn alle zekerheden verdwenen en ben je weer kwetsbaar. Je denkt alles te weten maar feitelijk weet je niets. Je hebt nog steeds de taken, eten, drinken, poepen en slapen. Vooral aan laatst genoemde heb je ineens heel veel behoefte. De huilbuien zijn ook terug. Om onverklaarbare redenen maar wellicht is het wederom een uiting van wensen. Kortom de puberteit.
Duurt een paar jaar maar dan gebeurt het onvermijdelijke, herhaling van een ontwikkel stadia. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Herhaling bij adolescenten
Je bent sterker dan ooit te voren maar toch, de eerste stappen in de grotemensenwereld zijn eng. Je voelt je wederom kwetsbaar. Het leven is een grote leerschool is inmiddels wel duidelijk dus je blijft leren. Je taken eten, drinken, poepen en slapen zijn nog steeds standaard al komt daar nu de taak bij om zelfvoorzienend te worden. Ik zal het alvast maar verklappen, al die ballen hooghouden kan je wel eens tegenvallen dus ook in deze fase..huilbuien.
Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia
Herhaling bij volwassen
Inmiddels ben ik zelf ook weer in de herhaling geschoten. Ben nu 40 en denk inmiddels al veel te weten maar kom mezelf nog steeds in situaties tegen waar ik mezelf erg kwetsbaar kan voelen. Werken heb ik inmiddels aardig onder de knie. De 40 jaar ervaring in de standaard taken doet goed, eten, drinken, poepen en slapen. Al moet ik zeggen dat het laatst genoemde nooit echt een talent van mij is geweest. Sinds de puberteit, volgens sommige een slaapprobleem maar ikzelf kan er niet zo van wakker liggen. Huilbuien zijn minder frequent aanwezig, maar laat me geen zielig dierenfilmpje zien of de tranen rollen al.
Ben benieuwd in welke herhaling die huilbuien veranderen in incontinentie 😉
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” , de volgende blog “Zes bier” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Het onweer buiten weerspiegelde haar gevoel. Bij elke flits die de lucht deed kleuren in een ondefinieerbare kleur voelde zij haar machteloosheid, elke donder stond voor haar woede. Is hij echt vermist en komt hij nog terug? Ze keek naar het raam waar regendruppels wedstrijdjes deden, een strijd wie er het eerst de vensterbank zou raken en zou opgaan in een plas. De auto’s in de straat reden langzaam. Ook de bestuurders van deze voertuigen hadden hinder van deze weersomstandigheden.
De melodie van haar telefoon deed haar opschrikken. Met trillende handen zocht ze naar de knop zodat ze deze herrie kon inruilen voor het gesprek waarop ze wachtte.
“ja, weet je waar hij is?”
“nee…”
Radeloos
Haar telefoon viel uit haar handen, en ze verloor de controle over haar emoties. Ze huilde onbedaarlijk terwijl haar gesprekspartner ook het stilzwijgen toe deed. Waarschijnlijk voelde hij hetzelfde. De onmacht liet haar tranen stromen.
Waar was hij heen?
Vragen flitste door haar hoofd, wat was er gebeurd? Waar was hij? Ineens de realisatie over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Het werd al vroeg donker, de grote klok in de hal sloeg een maal, de wijzers van haar horloge wees de tijd eveneens aan. Half zes. Weer tranen, hij was al bijna vier uur weg. De drang om het stille huis te verlaten was groot, ze wilde ook gaan zoeken. Een engeltje en een duiveltje op haar schouder vochten om het gelijk. Weggaan en de kans hebben om hem te vinden of thuisblijven zodat ze aanwezig was als hij de weg naar huis zou vinden. Hij was nog zo klein. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Is hij echt vermist? komt jij ooit nog terug?
Avond
De straatverlichting sprong aan. In de stralen van de lantaarn zag je eigenlijk pas hoe hard het regende. Daarnaast de wind die door de bomen woei. Ze liet poorten klapperen, takken breken als luciferhoutjes en floot angstaanjagend. Een rilling ging over haar hele lichaam en haar blik dwaalde weer af naar de straat, opzoek naar een glimp, een teken van leven.
Haar gedachtes dwaalde weer af. Wat als het zo echt donker begint te worden, dan zou hij zijn huis helemaal niet meer kunnen vinden. Misschien was hij wel bij iemand anders binnen gegaan, zolang hij maar veilig is. Als hij maar niet meegenomen was, dan werden de jaren zorg voor hem overgenomen door iemand anders. Ze las ooit een boek over een soort gelijke situatie. De bezorgdheid verdween door de twijfel. De twijfel over haar zorg. Was dit haar schuld geweest, was het een vrije keuze geweest om te gaan. Misschien had ze beter op moeten letten. Wellicht had ze hem meer aandacht moeten geven, als hij daarom vroeg. Veel tijd nam deze gedachtegang niet in beslag, haar mijmeringen werden woest onderbroken door het indringende geluid van de deurbel.
Haar hart leek een keer over te slaan.
Politie
Als verdoofd staat ze op en met onstabiele passen liep ze naar de voordeur. Door de matglazen ruiten is een silhouet van een volwassen man te herkennen. Langzaam opende ze de deur. De emotionele achtbaan waarin ze de afgelopen uren in gezeten had kwam door het zien van deze man abrupt tot stilstand. De wereld leek stil te staan…
“mevrouw van Lunteren?” vroeg de man kalm.
Ze knikte nauwelijks zichtbaar.
“Het is niet de duur van de vermissing, het is de ernst.”
“Pieterse, politie Centrum.” Hij zwaaide met een gouden embleem. ”Ik heb begrepen dat u vanmiddag telefonisch contact heeft gehad met een van mijn collega’s?” de man keek haar indringend aan, hij verwachte een bevestigend antwoord.
“ja, dat klopt”, zei ze timide, “maar zij vertelde me dat jullie niets voor mij kunnen doen…het duurt nog niet lang genoeg.”
“Nee, mevrouw, het is niet de duur van de vermissing, het is de ernst.”
De woede nam overhand, met schelle stem schreeuwde ze naar de handhaver van de wet. “de ernst? Het is je werk..” De wereld die zojuist stil leek te staan nam nu dreigende vormen aan, ze leek het bewustzijn te verliezen.
Net op dat moment riep agent Pieterse zijn collega. Verbaasd door deze actie vermande ze zichzelf en keek dezelfde richting op als de persoon voor haar. Ze zag daar een tweede agent, hij droeg iets. Haar hart maakte een sprongetje van geluk en ze vergat alles, ze rende op de man af niets kon haar tegen houden.
Terug
De regen kletterde neer op haar maar ze voelde niets. De adrenaline gierde door haar lichaam. Op een afstand van een meter hield ze in, ze stond stil en reikte haar armen uit. Voorzichtig haalde ze de deken waarmee hij bedekt was weg. Twee donker bruine ogen keken haar aan, wederom stond de wereld stil. Het moment van de hereniging nam de overhand.
“Bobby…”stamelde ze..
“Mevrouw van Lunteren, ik neem aan dat dit uw hondje is?”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Prietpraat” , de volgende blog “Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Kinderen zeggen veel leuke, rare, grappige, lieve, brutale, bijdehante en onbedoeld slimme dingen. Prietpraat. Soms zijn ze zo grappig dat je hun uitspraken voor altijd wilt vastleggen. Hieronder een aantal van dit soort gesprekjes met mijn kinderen op het moment dat het nog kleine kinderen waren.
Dat moet van de politie
Kind 1 was ongeveer drie jaar en wilde heel graag zelf lopen. Vaak mocht ze dat maar op plaatsen waar het veel te druk was moest ze vast in de buggy. Onze peuter was het daar niet altijd mee eens maar met de woorden “Dat moet van de politie” was ze vaak wel te porren voor een ritje. Later die middag wilde vader televisie kijken.
“Papa, mag ik televisie kijken?”
“Zo meteen, papa wilt even sport kijken.”
“Nee papa, nu!”
“pardon?”
“Ja, dat moet van de politie!”
Vervelend als je met je eigen prietpraat geconfronteerd wordt
Grote zus worden.
“Kind 1, we willen je iets vertellen.”
“Oh, wat dan?”
“Jij wordt grote zus, je krijgt een broertje of zusje.”
“Oh”
“vind je het niet leuk dan?”
“Jawel, maar een broertje hoeft niet hoor, gooi die maar in de kliko.”
“Mamaaa, mama kom nou vlug!!”
Kind 2 is aan het spelen in zandbak als hij in eens begint te gillen, het was duidelijk een schreeuw om hulp.
“Mamaaa, mama kom nou vlug!!”
Toch een beetje geschrokken van deze paniekerige gil, ren ik naar mijn mannetje toe.
“Wat is er jongen?”
“Niets, ik miste je! Wil jij ook zandtaart eten?”
Biologie prietpraat
-Mama, we hebben vandaag biologie gehad op school!
-Oh echt waar kind, krijg je dat tegenwoordig ook in groep vier?
-Jaha, we hebben het over naaktslakken gehad.
-Wat hebben jullie besproken dan?
-Nou niet zoveel besproken eigenlijk
-Niet? Wat hebben jullie gedaan dan?
-Het waren meer proefjes…
-Zo zo, proefjes wat moest je doen dan?
-We hadden verschillende glazen bakjes en daar moesten we van alles in doen…mam luister je wel?
-ja… ja…ik moet ook opletten, dit is een druk kruispunt.
-kan het weer?
-huh?
–kan ik weer verder vertellen?
-Ja natuurlijk, vertel verder.
-We kregen allerlei bakjes allemaal gevuld met iets, een met water enne eentje met zout
-Moesten jullie daar de slak in doen?
-Nee dat is zielig, we moesten alleen een slak doen in het bakje waar de wol in zat
-Wol?
-Ja en weet je wat hij dan doet?
-Nee maar dat ga jij mij zeker vertellen of niet soms?
-Ja
-Nou vertel het me dan.
-O ja als je een slak in een potje met wol doet dan breidt hij een truitje, is hij niet meer naakt! Leuk hè?
En geef daar maar eens antwoord op!!
(Meer prietpraat onder de advertentie)
Scheiden
In de klas van kind 1 vormt zij samen met nog maar één ander meisje een vreemd verschijnsel, van deze twee meiden zijn de ouders nog steeds bij elkaar. De overige ouders zijn gescheiden, uit elkaar of simpel weg nooit bij elkaar geweest.
“Mam…wanneer gaan jullie scheiden?”
“Wat ga ik doen? Scheiden? Nou nee, liever niet…waarom?”
“Dat moet toch zo? Iedereen doet het!”
Knippen
-Mama?
-Ja, jongen?
-mama ik mag niet knippen he?
-nee, alleen met mama samen mag jij knippen.
-ja dat weet ik.
-waarom vraag je dat?
-zomaar
-nee daar trap ik niet in, heb jij net geknipt?
– beetje maar .hoor niet veel..
-o jee waar?
-boven..
–Ik ren de trap op…
-Whatttt!!!!
-neehee….
–Mijn leuk, lief, schattig, vriendelijk sloopmonster had alle, oprol-kralen-touwen-van-de-rolgordijnen ( hebben die dingen een naam) doorgeknipt…
Rust
Kind 2 (2 jaar oud en ook al een echte prietpraat expert) speelt samen met een vriendinnetje (ook2) in de tuin, vertederd kijk ik toe hoe dat kind 1 (6 jaar) aan het zorgen is voor die twee. Ze is al zeker twintig minuten bezig met het bouwen van een tent en verzorgen van een hapje en een drankje voor de peuters.
“Vind je het zo leuk om te zorgen voor de kleintjes?” vraag ik dan ook nadat ze eventjes komt uitpuffen bij mij op de bank.
Kind 1 kijkt me even aan, slaakt een zucht en zegt dan tot mijn verbazing;
“Nou, mama, kijk als ze nu gaan spelen in het tentje en dan even eten, laten ze mij misschien weer even met rust!”
(Meer prietpraat onder de advertentie)
Broer of zus?
Ook als je zwanger bent van je tweede kindje kan je met prietpraat geconfronteerd worden
“Mijn mama heeft een baby in der buik!”
De mevrouw waar kind 1 deze uitspraak tegen deed staat haar vertederd aan te kijken, geeft een aai over haar bol en vraagt;
“Zo dat vind jij wel leuk zeker? Ik denk dat jij een hele goede grote zus wordt!”
“Nou ja! De baby is een jongetje hoor! Ik word een grote broer.”
Tja, het is lastig hè? Een broertje krijgen of er een worden.
Godfried Bomans
Ik probeer zo pedagogisch verantwoord te vloeken in huis, dat betekend dus zelden en als er dan toch eens per ongeluk een scheldwoord ontsnapt is het niet meer dan een “pot vol…” of als ik erg opdreef ben een “Godfried Bomans”.
Terwijl ik aan het stofzuigen ben, stoot ik mijn scheenbeen tegen de salontafel. Dit deed echt verschrikkelijk veel pijn en Godfried’s naam vloog door de kamer.
Kind 1 kijkt vanuit haar boek op en zegt ineens:
“ja , da’s een k*t tafel hoor, mama!”
Ik wist dat ze veel zouden leren op school maar dit….
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Cryptisch omschreven” , de volgende blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Ik omschrijf de ruimte waar ik in schrijf maar benoem niets.
Kan jij achterhalen wat er cryptisch omschreven staat?
Een wolk van gouden stof vult de ruimte waarin in ik ben. Ik bevind me in een zachte omgeving, verschillende structuren en andere vormen, maar alle voelen als een verademing voor mijn anatomie. Het bovenste deel van mijn kuierlatten wordt verwarmd door elektronische genialiteit, deze begaafde doos snort als een speelse poezentelg. Om mij heen de geluiden, komende uit een zwarte lijst met kleuren gevuld staande op een wit vlak gekleurd met duisternis. Omarmd door een nog maagdelijk witte steun van de verzameling vertrekken.
Zoete geurende pasteltinten in een onnatuurlijke omgeving naast mij. Vanaf het verlengde onderdeel van het, door industrie vervaardigde kader, hebben ze een uitzicht op het grijze vlak wat gesierd wordt met her en der een groene vlek. Wat ooit een symbool van wijsheid en ouderdom was siert nu de bodem van de wijdte. Zwemen van aroma’s vullen mijn hoofd. Een kleine beer ontwaakt in een interne holte en gromt hoorbaar. Ik kijk op de op zuur gevulde plaat en zie hoe de tijdspanne plaats moet maken voor actie. Ik moet de verzamelplaats van mijn liefdes gaan camoufleren, zodat we het avontuur van de afgelopen uren kunnen gaan recenseren. Terwijl we diversen schatten van de aarde gebruiken horen we elkaar aan en nemen woorden een nieuwe vorm aan in mijn hersenen.
Kan jij achterhalen wat er cryptisch omschreven staat?
Benieuwd hoeveel je goed hebt begrepen? Als je mij, via de link hieronder, mailt wat jij van dit bericht hebt begrepen dan krijg je van mij de uitleg terug zoal ik die bedacht had. Wellicht zitten onze verhalen dicht bij elkaar.
Stuur Email
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Foutje bij de kapper”, de volgende blog “Prietpraat” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
