Blog
Tergend langzaam gleed het jacht de Waddenzee‑jachthaven binnen. Op de plecht stond een fors gebouwde dame quasi professioneel loodswerk te verrichten. Met nerveuze hand‑ en voetgebaren gaf zij de eveneens fors gebouwde roerganger aanwijzingen. Beiden waren gehuld in de allernieuwste exclusieve, sportieve bootkleding. Met behulp van walkanters kon na enige tijd worden afgemeerd.
Het schitterende jacht trok veel bekijks. De prachtig en tevens functionele vormgeving van het uiterlijk verried de grote klasse van het jacht. Ruim dertig meter lang en uitgerust met de meest geavanceerde, moderne apparatuur op het gebied van navigatie en vaarbeheersing.
Het gedrag van de twee, uit Duitsland afkomstige echtelieden, deed vermoeden, dat beiden alle fijne kneepjes van het varen tot in de puntjes onder de knie hadden. De belangstelling voor hun vaartuig en voor henzelf streelde duidelijk hun trots. Toen de belangstelling iets was afgenomen verlieten beiden het jacht voor een bezoek aan het dorp. Zij behangen met een grote hoeveelheid gouden sieraden en kettingen en gestoken in de laatste mode uit Parijs. Hij gekleed in een zeemanstenue, waar zelfs een marine‑admiraal jaloers op zou kunnen worden.
Bij de havenmeester
Na ruim vijf uur keerden zij terug naar de jachthaven. Bij het aanschouwen van de haven sloeg bij mevrouw zichtbaar de schrik om het hart. De ogen werden groot en de mond viel open. Ook meneer leek zichtbaar onthutst van de aanblik. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Zo snel als de benen hun konden dragen begaven zij zich naar het kantoor van de havenmeester. Deze stond rustig voor de deur, kauwend op een pas gedraaide sigaret, die nog niet was aangestoken, zijn ogen tuurden over het wad. Geheel buiten adem begon de vrouw, happend naar lucht, haar ontsteltenis aan de havenmeester kenbaar te maken.
“Wo ist das Wasser gebleben”, vroeg zij wijzend naar het drooggevallen wad.
Inwendig gierend van het lachen, maar uiterlijk in alle ernst, zei de havenmeester: “Tja?…..”.
“Kommt es wieder”, onderbrak de vrouw, die de wanhoop nabij leek. Van de zo professioneel lijkende zeevrouw was niet veel meer over.
“Eh, ja het komt wieder”, antwoordde de havenmeester ernstig.
“Und when?”
“Tja, wie soll het zeggen”, zo zei de havenmeester in alle rust,”soms duurt es een paar stunde, soms een paar tage, eine woche of lenger”.
An die arbeit.
Beide echtelieden sloeg de schrik nu geheel om het hart. Ze hadden de grap van de havenmeester niet begrepen.
“Och nein,……und mein Mann muss Montag wieder an die Arbeit”, schreeuwde de vrouw, de handen in het haar en het hoofd neergebogen. Voor manlief was het blijkbaar gewoon, dat mevrouw het woordvoeren geheel voor zich opeiste, want hij keek alleen geschrokken, maar zei niets.
Nu ook vond de havenmeester het toch tijd worden de beide quasi zeelieden attent te maken op één van de belangrijkste kenmerken van de Waddenzee, …eb en vloed.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog zin om te lezen? Lees dan de vorige blog “Opgeruimd staat netjes”, de volgende blog “Wij loomden een armband“of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder
Voor de krant schreef ik een jaar of twee een vaste rubriek onder de naam ‘heilig huisje’, waarbij we wekelijks een inkijkje gaven bij mensen thuis. Over hun woning, hun favoriete kamers daarin, de inrichting ervan en ga zo maar door.
Een van de gezinnen die ik voor deze serie bezocht, was een zeer sympathiek samengesteld gezin in Etten-Leur. Gedurende mijn bezoek viel mijn oog op de speelhoek van een van de kinderen. De jongen van een jaar of tien had een duidelijke passie voor ridders. Nou is daar op zich niets opmerkelijks aan. Wat me in deze opviel, was de wijze waarop zijn middeleeuwse Playmobil-leger opgesteld stond. Allemaal keurig in het gelid voor het kasteel, soort bij soort en elk met het juiste helmpje en harnasje aan. Hetzelfde gold voor de garage met de auto’s waar alles perfect in lijn geparkeerd stond én de lego. ,,Dat is een beetje een afwijking van mij”, antwoorde de moeder toen ik haar hiernaar vroeg. ,,Elke avond zet ik alles precies zo neer. Dat geeft me rust.”
Nou heeft Lizzy inmiddels ook haar eerste dozen Playmobil gekregen. Dat is dat spul dat de week na 5 december zo vrolijk tikt in de stofzuigerslang. En nou moet ik eerlijk zeggen: ik snap die moeder best. Het opbouwen kan op zich best ontspannend zijn. Maar om nou elke dag zo’n exercitie te houden. Ik ben allang blij wanneer ik op werkdagen alles een beetje aan kant heb tegen de tijd dat Patricia thuis komt van haar werk. De grote rieten mand is daarbij mijn vriend. Sowieso is het handig dat we een nis onder de trap hebben waar al het speelgoed staat. Dat oogt al vrij snel opgeruimd.
Om de maand, twee maanden, ontkom ik er echter niet aan om ook die kast eens helemaal leeg te halen. Wanneer alle Little People foetsie zijn en de duploberg geslonken is tot een heuveltje, is het tijd alles weer eens uit te sorteren. Dat zou in een uurtje kunnen. Met de hulp van twee tweejarigen en een kleuter, duurt het een middag. De wil om te helpen is er, maar de drang om te spelen is simpelweg groter. Na een uur of drie zitten alle puzzelstukjes weer in de juiste dozen, is het junior-monopoliespel weer compleet en puilt de blokkendoos weer uit met uitsluitend blokken. Dat was eergisteren. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Zo’n opschoonactie geeft daags erna altijd weer een enorme speelimpuls. Laura, helemaal blij dat de Little People-familie weer compleet is, begint meteen het dorp op te bouwen. Leon, kampioen blokjestorenbouwen, gaat met de blokkenmand in de weer. Julia ontpopt zich als Ikea-speelkeukenprinsesje en begint enthousiast te kokkerellen. Na een minuut of twintig verschuift de focus en pakken Laura en Lizzy het vier-op-een-rij-spel, wil Leon met de duplo verdergaan en laat Julia per ongeluk het etui met de kleurpotloodjes uit de handen vallen. Daarna moet er gepuzzeld worden.
Ik moet nog wel eens denken aan die moeder in Etten-Leur. Die deed sommige dingen toch echt een stuk beter dan ik, denk ik terwijl ik naar de speelkast naast me kijk.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “In de supermarkt”, de volgende blog “Waar is het water gebleven?” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
In het dagelijkse leven is de supermarkt, maar ook de slager, de bakker en groenteboer zijn uitgegroeid tot centrale middelpunten. Iedereen moet er wel met enige regelmaat heen voor zijn of haar dagelijkse levensmiddelen. In de vakantietijd is het eigenlijk al niet veel anders, want ook dan hebben de supermarkt, de bakker, de slager en de groenteboer in de vakantieplaats of park dezelfde funktie als in de eigen woonplaats. Reeds in de vroege morgen stevenen de vroege vogels naar die bedrijven, alwaar voorraden kunnen worden gekocht ten behoeve van de versterking van de inwendige mens. De een meer uitgeslapen als de ander, maar allemaal met hetzelfde doel. Nauwelijks zijn de zaken open of de eerste klanten dienen zich al aan.
In de supermarkt worden boodschappenwagen voor zich uitgeduwd, laverend tussen stellingen, koelvitrines, boodschappenwagens van anderen, richting kassa. Alwaar zich, zelfs op dit voor vakantiegangers vroege tijdstip, de eerste opstoppingen voordoen. En dit ondanks de hoge aanslagsnelheid van de geroutineerde caissière. Spoedig wordt de deze opstopping een kluwen van mensen, winkelwagens, tassen, die eigenlijk de gehele morgen niet meer oplost.
In deze melee van wachtende klanten, jankende kinderen en blaffende honden ‑wiens toegang eigenlijk de zaak is ontzegd middels een duidelijk bord op de deur‑ ontstaan bijzonder interessante gesprekken. Waarbij vooral het weer tijdens deze vakantie en de vermeende onbetrouwbaarheid van het KNMI centraal staan. Een ander geliefd onderwerp is de lange rij voor de kassa, in de trant van “…bij ons in Huppeldepup staan er eigenlijk nooit zulke lange rijen. Maar ja daar hebben ze ook meer personeel”.
Men heeft dan wel vakantie, maar het feit dat men voor de boodschappen vroeg is opgestaan, heeft alles te maken met de verdere indeling van de dag. Daarom is ook in deze periode, die eigenlijk de mens tot rust zou moeten brengen, de tijd van groot belang. De vakantie is immers voorbij voor je er erg in hebt. (tekst gaat verder onder de advertentie).
Hier en daar ontstaan reeds de eerste irritaties over de lengte van de wachttijd voor de kassa. De caissière krijgt hierbij meestal de schuld. Ze treuzelt te veel of is anderzijds niet snel genoeg. De irritaties lopen helemaal hoog op als iemand met slechts een pakje boter denkt voor te kunnen gaan. De een bijt de ander toe, dat ook zij op haar beurt moet wachten. De ander ontkent voor haar beurt te willen gaan. Het gekibbel groeit dan snel uit tot een ware klimax.
Maar verstandig als de caissière in mijn geval was, liet zij de beide kibbelende dames rustig hakketakken en begon met het afrekenen van een ander. U kent dat wel, waar twee honden vechten om een been, gaat de derde mee heen.
Maar o jee, een kapitale fout van de caissière. Beide kibbelende dames richten nu eendrachtig hun toorn tot de caissière. Wie denkt zij wel dat zij is. En dat zou in de supermarkt in de eigen woonplaats nooit zijn gebeurd. Zij waren aan de beurt en niet die man, die achter hen had gestaan, met zijn ene flesje melk.
Het arme kind, ze deed zo haar best, maar ja tijd is tijd, ook voor vakantiegangers. In die periode schijnen velen nog gehaaster en prikkelbaarder te zijn, dan in het normale dagelijkse leven.
Maar ik heb er wel van genoten, want die klant met dat ene flesje melk was ikzelf.
Alleen ik had geen vakantie.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog zin om te lezen? Lees dan de vorige blog “Koning Leon”, de volgende blog “Opgeruimd staat netjes” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder
Laura en Leon (koning Leon) zijn de dikste maatjes. Vanochtend zie ik echter hoe Leon onderzoekt wat het effect van een treintje op het hoofd is. Pets! ,,Leon! Dat doet pijn”, spreek ik mijn zoon vermanend toe. ,,Geef Laura maar gauw een kus en dan zeg je sorry.” Laura, nog wrijvend over haar gekwetste achterhoofd, krijgt in plaats van een kus een tweede ros met het duplo-treinstel. ,,Leon!” zeg ik nu nog strenger terwijl ik mijn meest boze blik opzet. ,,Niet doen. En geef nou maar eens héél gauw een kus.” Leon kijkt me aan en ziet dat ik het meen. Hij besluit gehoor te geven aan mijn sommatie.
Daar koopt ze weinig voor
Hij geeft alleen in plaats van Laura, het stuk peuterlego een kus. Ik probeer het nog één keer. ,,Nee, Leon. Láura een kusje geven.” Het mannetje kijkt me aan, en lijkt me te snappen. In de afwerking gaat het mis. In plaats van dat hij z’n zus een kus geeft, bedenkt hij dat zijn zus dat blokje maar moet kussen. Vol enthousiasme zwaait hij het stuk speelgoed vol in Laura’s gezicht, die nu dus voor de derde keer in twee minuten de pineut is. Dat er ditmaal een andere intentie aan ten grondslag ligt, daar koopt ze weinig voor.
Carièrre als voetballer?
Het zijn deze momenten waarop ik bedenk dat we het geld dat we nu aan de kant zetten voor Leons studie, misschien ook wel kunnen spenderen aan een nieuwe bank of een andere eettafel. Dat zelfde gevoel bekruipt me wanneer hij z’n broek over zijn hoofd probeert aan te trekken. Geeft niks. Er is meer in het leven dan studeren. Hij kan altijd nog in het Nederlands elftal belanden. Al zitten daar wat haken en ogen aan. Zo is hij nogal klein van stuk. Maar dat is Wesley Sneijder ook en die is ook leuk terechtgekomen. (En aangekomen, viel me vorige week op, maar dit terzijde). Groter obstakel voor hem is het feit dat ik eigenlijk geen ene fluit zin heb om elke week twee keer langs de zijlijn van het voetbalveld te staan. Ik weet dat ‘je zoon zien voetballen’ voor menig vader de ultieme invulling van het vaderschap is. Ik heb dat niet zo. Zelf nooit gevoetbald, dat zal het zijn. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Modellenleven voor koning Leon?
Nou heeft Leon gelukkig de looks van zijn moeder meegekregen en heeft hij meer swag in zijn linker pinkje dan ik in mijn hele lijf. Natuurlijk verdienen mannelijke modellen iets minder dan de vrouwen (een glazen plafond waar je nooit iemand over hoort) en is het modellenleven er een van veel reizen, vluchtige relaties en lange werkdagen van soms wel vijf uur. Maar daar went hij wel aan.
Als sterren-chef zou hij in de weekenden moeten werken, maar dan zouden we wel altijd ergens terecht kunnen op Eerste Kerstdag. Hij heeft in elk geval nu al het lef om gewaagde voedselcombinaties op te zoeken. En het speels gemak waarmee hij afgelopen week bij het consultatiebureau maar liefst negen blokjes op elkaar stapelde zou zomaar kunnen duiden op een toekomst in de architectuur of in de kunstwereld. En hoewel ik er persoonlijk niet aan moet denken, zie ik zelfs nog wel een ministerpost in het verschiet. De wijze waarop hij zelfs met een pamper die bij de overburen te ruiken is, weet te ontkennen dat hij in de broek gedaan heeft, dat kunnen alleen de heel groten.
Ach, we zien vanzelf wel hoe de studieloopbaan verloopt en wat zijn carrière pad zal zijn. Als hij later gewoon zichzelf is, dan is hij wat mij betreft perfect.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Gegrild”, de volgende blog “In de supermarkt” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
De definitieve belastingaanslag is binnen. Voor veel mensen geen reden voor een feestje. Maar voor een ZZP’er die een deel van zijn inkomsten via een payroll bedrijf binnenkrijgt, die door het jaar heen geen aanspraak maakt op hypotheekrenteaftrek en die ook nog eens in het bezit is van vier kinderen, is dit geen vervelende dag.
Ik zie dat het geld op de rekening staat, het is heerlijk weer en ik besluit dat dit een uitgelezen gelegenheid is om iets extra’s te doen. Bij de Primera trakteer ik mezelf op het boek over Thierry B. dat me hier al weken aan staat te kijken. Daarbij besluit ik, ook al is het gewoon een kale dinsdag, alles in huis te halen voor een barbecue. Patricia werkt vandaag in Den Bosch en dan is het leuk thuiskomen wanneer ze alleen maar aan hoeft te schuiven. Ik haal zelfs een fles Hugo, inclusief verse munt. En doe eens gek: ik neem meteen twee bellenblazen mee à 36 cent per stuk.
Elektrische barbecue. Er kan eindelijk gegrild worden
Goed plan, vond ik zelf. Maar dat was buiten enkele praktische details gerekend. Te beginnen verkeek ik me even op de tijd die het kost om een viertal zwembadje-zwemmers uit het badje te krijgen, onder de douche te zetten en weer fris en fruitig beneden te krijgen. Ik besluit het voornemen om de tafel aan te kleden met tafelkleed en in stijl op te dekken, te laten varen. De recent aangeschafte elektrische barbecue blijkt een tafelgrill op loszittende pootjes te zijn. Van het type: poot a, b, en c zitten vast waarna bij de bevestiging van poot d, eerst b en daarna a weer losschieten. In de twintig minuten dat ik bezig ben met dit onding, dringen zich verschillende opties op waar ik de poten van dat apparaat zou willen steken, mocht ik de ontwerper tegenkomen.
De productontwikkelaar van deze barbecue mag wat mij betreft samen met de bedenker van Bumba, de man die geluidspeelgoed-zonder-uitknop op de markt bracht én de man die ooit gedacht heeft dat wit en lichtroze prima kleuren voor peuters zijn, met pek en veren besmeurd bij Roosendaal de grens over geflikkerd worden. (Tekst gaat verder onder de advertentie)
Patricia helpt.
Als Patricia thuis komt staat er dus nog niks geen gezellige tafel klaar en moet de meloen nog gesneden worden. Als het Patricia, met iets meer geduld dan ik had, even later wél is gelukt de bbq min of meer stabiel weg te zetten, kunnen we alsnog beginnen.
Lekker lang tafelen, ongedwongen en zonder haast, staat een beetje haaks op peuter- en kleuterplannen. Terwijl ze zich volproppen met stokbrood en meloen, vragen ze elke twintig seconden of de worstjes al klaar zijn. Om zich vervolgens te beklagen dat deze te heet zijn wanneer ze eindelijk op het bord liggen.
Nu dan ontspannen eten?
Laura heeft moeite met de tuinstoel naar achteren schuiven en komt daardoor nét te laat bij het toilet. Gestrand in het zicht van de haven, zeg maar. Ik bedenk dat ik mijn ambitie om de biefstukpuntjes rosé te garen moet laten varen, terwijl ik met een handdoek de wc droogdep en dochterlief naar de douche dirigeer. Wanneer ik weer beneden kom, geeft Julia aan te willen gaan rennen en is Leon zijn vlees, salade en stokbrood aan Max aan het voeren. Een rondje hamburgers en wat geruzie over sausjes verder maakt de tweeling, elk op hun eigen manier, duidelijk dat het bedtijd is. Twee pampers en een slaapliedje verder, constateer ik dat de shaslick iets verder doorgegaard is dan oorspronkelijk bedoeld. Lizzy geeft aan van tafel te willen. Terwijl ik me af zit te vragen waarom we deze primitieve wijze van voedselbereiding niet in de oertijd achter ons hebben gelaten, hoor ik haar roepen vanuit de gang. ,,Papááá, ik heb gepoehóépt…!”
Barbecue. Leuker kunnen we het niet maken.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Meeuwen”, de volgende “Koning Leon” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
Uit het niets komen ze tevoorschijn, als er op de terrassen maaltijden worden opgediend. Meeuwen. In getallen, zoals men dat verwacht achter vissende vissersboten. Als aasgieren op een kadaver, maken zij cirkels en duikvluchten boven de tafels. Tafels alwaar juist de bestelde maaltijden zijn opgediend. Terwijl hun soortgenoten op de dakrand, de terrasramen, de parasols en de naast gelegen lege tafels paraat staan om toe te slaan.
Als ware militaire vliegtuigen bombarderen zij ongegeneerd de gasten op het terras met hun uitwerpselen. Alfred Hitscock zou, bij leven, zo een vervolg op de beroemde horrorfilm Birds kunnen maken.
Geen rust door de meeuwen.
Van rustig, gezellig genietend eten is dan plots geen sprake meer. Kinderen reageren zeer angstig op de krijsende laag vliegende, soms nep aanvallen op de gevulde borden uitvoerende vogels. Ouderen houden angstvallig hun etenswaar in de gaten. Beducht op een niet gewenste kwak in of diefstal van etenswaar uit het bord.
Van tijd tot tijd weten de vliegende steeds brutaler wordende rovers zelfs iets van hun gading te bemachtigen als de gast even niet oplet of de tafel verlaat.
En zoals zij gekomen zijn, zo zijn zij ook weer verdwenen. Verdwenen als er geen etenswaar meer op het terras is te vinden. Uit het niets verschijnen zij, in het niets verdwijnen ze weer, om bij de volgende ronde weer op te duiken. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Bescherming van de meeuwen
Een ware plaag is het geworden, die verschillende soorten zeemeeuwen. Beschermd door allerlei wetten e.d. is het aantal dusdanig gegroeid. Het vinden van voldoende voedsel in de natuurlijke omgeving vrijwel onmogelijk is geworden om al die snavels te vullen. Na het wegkapen van vele jonge eendenkuikens in het voorseizoen zijn nu de verschillende terrassen in en buiten het dorp hun ‘jachtterrein’ geworden.
Bescherming van deze vogelsoort met z’n mantel- en kapmeeuwen. Dat lijkt een averechts effect te hebben op het eigenlijke doel van die bescherming. Velen ergeren zich al jaren aan de enorme roofzucht naar voedsel van deze dieren. Roofzucht waardoor andere vogelsoorten in hun voortbestaan sterk bovennatuurlijk worden uitgedund. Zoals bijvoorbeeld de eendenkuikens, waar slechts een bijzonder klein percentage zal uitgroeien tot volwassen eenden. De bergeenden in het bijzonder. Eens, zo verzekeren de biologen, komt de tijd dat de meeuwen door natuurlijke zelfregulatie weer een normaal aanvaardbare populatie zullen vormen. Doch niet gesproken wordt over de schade aan andere diersoorten en hun voortbestaan. Ook niet over de groeiende overlast, die de mens hiervan gaat ondervinden of reeds ondervindt. Het lijkt er op dat op verschillende plaatsen de meeuwen de plek hebben ingenomen van de traditioneel aanwezige huismussen.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog zin om te lezen? Lees dan de vorige blog “10 leukste huisdierenfoto’s”, de volgende “gegrild” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder
Hier zijn ze dan. De zeer ondemocratisch gekozen 10 leukste huisdierenfoto’s 2 die jullie als reactie hebben gepost op de Facebook pagina van aniMaartje. Deze leukste 10 zijn in willekeurige volgorde geplaatst. Heel veel dank aan iedereen die foto’s heeft geplaatst. Wij hebben er enorm van genoten. Graag jullie reacties op de foto’s onderaan de pagina’s. Dat is leuk voor ons en voor de baasjes/personeel van de fotomodellen.
Marley is ook al een luilak.
Dit is sheltie Leddy, nu 4 jaar oud, een vrolijke maar vooral nieuwsgierige en leergierige hond
Guus heeft ook al wat extra aandacht voor de camera.
Henk heeft hier weer eens last van zijn gekke buien. Straks weer rustig mee op pad.
Diva Lou-Lou heeft speciaal voor deze fotoshoot maar een zonnebril opgezet.
En als bonus natuurlijk onze eigen Dodo. Hier was hij nog lekker aan het uitrusten.
Wij hopen dat jullie genoten hebben van 10 leukste huisdierenfoto’s 2
Nog zin om te lezen? Lees dan de laatste blog “Holy Cow”, de volgende blog “Meeuwen” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder
Hier zijn ze dan. De zeer ondemocratisch gekozen 10 leukste huisdierenfoto’s die jullie als reactie hebben gepost op de Facebook pagina van aniMaartje. Deze leukste 10 zijn in willekeurige volgorde geplaatst. Heel veel dank aan iedereen die foto’s heeft geplaatst. Wij hebben er enorm van genoten. Graag jullie reacties op de foto’s onderaan de pagina’s. Dat is leuk voor ons en voor de baasjes/personeel van de fotomodellen.
Lekker slapen op de bank. wie wil dat nu niet af en toe. Bruce in ieder geval wel
Lucy is al een dame op leeftijd maar nog steeds schattig
Pietje ligt mooi klaar voor deze fotoshoot.
Dit is Baco. Hier is hij lekker nat van het ravotten en vervolgens in het zand gerold
Charley is alweer lekker even aan het uitrusten maar gaat zo verder naar pagina 2 van de 10 leukste huisdierenfoto’s
Op de volgende pagina kan je nog meer dan deze lieve, ondeugende, grappige en schattige foto’s vinden.
Ga dus maar snel kijken op de volgende pagina.
Ik haal Lizzy op van school. Met de auto (holy cow). Laura, op de achterbank, vraagt of ik het dak opendoe. ,,Tuurlijk doet papa dat”, zeg ik. Met één druk op de knop schuift het zonnescherm naar achteren. ,,Wauw!” klinkt het verrukt vanaf de achterbank. Hartstikke gaaf natuurlijk, zo’n auto met zonnescherm en dakraam. Daar maakt deze papa graag de blits mee. Ik kom aan bij school en voor me stopt de papa van een van Lizzy’s klasgenootjes. Ik zie hoe het portier van de Lamborghini Aventador, bouwjaar 2021, zich verticaal opent. Ook een leuk snufje om op je auto te hebben, bedenk ik me. ‘Bzzzzzzzzt’, doet het zonnescherm boven me.
BNY’er
Thuis voor de aardigheid toch even gecheckt. De BPM alleen al van deze auto is ongeveer even hoog als het bedrag dat ik momenteel nog open heb staan aan hypotheek. Ik zie meteen ook dat het geen heel zuinige auto is. Eén op vijf, rijdt ‘ie gemiddeld. De papa van Lizzy’s klasgenootje is een BN’er. Dat wil zeggen: BNY’er. Bekende Nederlandse Youtuber. Mo Bicep is zijn artiestennaam. De Lamborghini is één van zijn auto’s. Voor de herkenbaarheid heeft hij ze wel allemaal in dezelfde goudkleur laten spuiten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik Mo nog niet kende. Maar dat komt vooral omdat hij zijn fortuin vergaart met sportschoolvoedingssupplementen en filmpjes over fitness. Niet mijn eerste interessegebied, zeg maar. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Gunnen of niet?
Ik ken via Lizzy de familievloggers De Bellinga’s. Ook de Zoete Zusjes hoor ik met regelmaat voorbijkomen, net zoals ene Bibi. Buiten hen, en misschien nog een paar andere vloggers die op de een of andere manier bovengemiddeld de mainstreammedia haalden, bestaat er een heel cordon bekende Nederlanders van wie ik nog nooit gehoord heb. Wanneer Mo Bicep zijn zoontje op komt halen, hangt de helft van de klas boven die van Lizzy uit het raam om te kijken. Zij kennen hem in elk geval. Dennis, een van mijn beste vrienden, heeft twee tienerjongens en wist ook meteen over wie ik het had. Of ik de vlogger zijn rijkdom gun? Ja, natuurlijk. Hij zal er hard genoeg voor werken. Ik heb meer respect voor iemand die zijn geld zwetend in de sportschool verdient dan voor een gluiperd als Sywert van Lienden die de Nederlandse staat voor 100 miljoen oplicht. Of ik zou willen dat ik genoeg geld zou hebben om zo’n wagenpark als dat van Mo aan te schaffen? Absoluut. Ik zou het alleen niet aan auto’s uitgeven.
Barbie auto is ook een “holy cow”
Mijn eigen wagenpark telt twee auto’s. Naast de fiat 500L die ik deze dag bij me heb – aangeschaft vanwege de dubbele achterbank, heb ik een dertien jaar oude Volkswagen Fox. Een roze. En dan niet een beetje roze maar heel erg roze. Denk aan de boodschappenwagen van Barbie, een beetje dat idee. Kleine meiden vinden de prinsessenauto fantastisch. Zelf vind ik het ’t mooist wanneer er een kereltje van een jaar of acht, negen, komt vragen of dat echt mijn auto is. Vooral het getroebleerde gezicht wanneer ik volmondig ‘ja’ zeg en vraag: ,,Vind je hem mooi?” Je ziet ze denken: dit kán toch niet..
Ik rij zelf liever in de Fox dan in de Fiat. Hij (ze) trekt lekkerder op, heeft de eerste krassen al lang en breed in de lak en is makkelijk in te parkeren (en terug te vinden). Bijkomend voordeel is dat ‘ie niet meteen begint te piepen wanneer ik na vijftig meter onderweg de gordel nog niet om heb. Hij begint overigens ook niet te piepen wanneer ik bij thuiskomst de lichten aan laat staan. Gelukkig heb ik wat dit betreft alerte buren. De Fox heeft geen elektrisch schuifdak. Dat niet. Maar ja, dat heeft de Lambo van Mo ook niet. Met z’n opklapdeuren.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Liefdesnestjes” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
Een van de voornaamste bezigheden van de jeugdige vakantiegasten was een bezoek aan de plaatselijke disco. Tot in de late uurtjes en soms zelfs nog langer, vierde de jeugd in grote getale feest op de harde muziek, house, rap, disco, hiphop enzovoort van de gevierde populaire muziekgroepen, moderne zangers en zangeressen uit alle windstreken van onze aardkloot. Ook het maken van liefdesnestjes was zeer gebruikelijk.
Niet zelden vinden tijdens deze avonden interessante ontmoetingen plaats. Ontmoetingen, die in de loop van nacht worden bezegeld met het elkaar overladen van de meest uiteenlopende liefdesuitingen. Van tijd tot tijd monden deze uitwisselingen van genegenheid uit in een dringende behoefte aan een intense vrijpartij.
En dan komen de eerste problemen om de hoek kijken… waar doen we het ? Voor velen is toch de meest traditionele plaats, het bed, de aangewezen omgeving voor deze vorm van een innig samenzijn. Doch anderen kiezen om diverse redenen minder voor de hand liggende plaatsen en maken hun eigen liefdesnestjes.
Brandnetels
Zo bemerkte Kees, toen hij in de vroege morgenuren een begin wilde maken met het verwijderen van een zich steeds verder uitdijende bossage van brandnetels op een deel van zijn tuin. Te midden van deze brandnetels trof hij een ware hoeveelheid liefdesnestjes aan. De brandnetels waren platgelegd en blijkens een achtergebleven rubber was niet moeilijk vast te stellen, welk een activiteit hier had plaatsgevonden. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Jachtopziener niet blij met de liefdesnestjes.
Dat de nood soms wel erg hoog kan zijn bemerkte ook de jachtmeester, toen hij op het door hem beheerde landgoed een jong, bijzonder schaars gekleed paartje in de meest intieme vorm van het samenzijn aantrof. Geheel in overeenstemming met zijn taak wees hij het mannelijk deel van het stel op het feit, dat betreding van deze grond strafbaar was gesteld. Vervolgens verzocht hij hen het landgoed te verlaten en het liefdesnestje te ontruimen.
Terwijl de jachtmeester zijn verhaal afstak onderbrak de jongeman geen enkele ogenblik zijn bezigheid. Dit tot zicht- en hoorbaar genoegen van de dame onder hem. De jongeman pauzeerde even, nadat de jachtmeester was uitgesproken en sprak tot diens verbijstering de woorden; “Oké, we gaan zo, even dit afmaken”.
Bossages zijn ook gewilde plek voor liefdesnestjes.
Vlak bij de dancing bevond zich bossage met slecht groeiend struikgewas. Dit laatste was vooral te wijten aan het feit, dat de bossage met enige regelmaat als fietsenstalling diende voor de barbezoekers. Een jong stel had deze plaats zonder enige schroom gekozen voor het bedrijven van de liefde. De in de bossage gestalde fietsen schenen geen belemmering op te leveren. Tijdens de vrijage werden door andere barbezoekers hun tweewielers opgehaald. Natuurlijk bleven opmerkingen in de richting van het parende stel niet achterwege. Onverschrokken ging het stel echter verder. Opmerkingen en vragen, zoals ‘lukt het een beetje?’ werd door hen keurig beantwoord, zonder ook maar even de vrijpartij te onderbreken.
Dit relaas zou nog oneindig kunnen worden voortgezet met soortgelijke voorvallen. Bovenstaande is weer een duidelijk bewijs, dat brandende liefde zich soms op de meest vreemde plaatsen laat beantwoorden. in liefdesnestjes.
Geschreven door gast blogger “De Eilander”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Trauma TV”, de volgende blog “Meeuwen” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
