Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia

Eigenlijk is het mensenleven een herhaling van diverse ontwikkel stadia.

Je word als kwetsbaar, niets wetend wezentje geboren. Je hebt een paar taken. Eten, drinken, poepen, slapen en je maakt je wensen via een flinke huilbui bekend. Langzaamaan behoor je toch wel wat zelfstandiger te worden dus je leert lopen. Je werkt wat aan je fijne motoriek en vooruit ook praten is een stuk meer geaccepteerd dan dat huilen.

Je word op school ook op het intellectuele niveau geholpen en ondertussen groei je gestaag door.

Tot een jaar of 12 niets aan de hand. Dan ineens, zonder dat maar iemand het door heeft, schuif je langzaamaan in de herhaling.

Herhaling bij de puberteit

Ineens zijn alle zekerheden verdwenen en ben je weer kwetsbaar. Je denkt alles te weten maar feitelijk weet je niets. Je hebt nog steeds de taken, eten, drinken, poepen en slapen. Vooral aan laatst genoemde heb je ineens heel veel behoefte. De huilbuien zijn ook terug. Om onverklaarbare redenen maar wellicht is het wederom een uiting van wensen. Kortom de puberteit.

Duurt een paar jaar maar dan gebeurt het onvermijdelijke, herhaling van een ontwikkel stadia. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)

Herhaling bij adolescenten

Je bent sterker dan ooit te voren maar toch, de eerste stappen in de grotemensenwereld zijn eng. Je voelt je wederom kwetsbaar. Het leven is een grote leerschool is inmiddels wel duidelijk dus je blijft leren. Je taken eten, drinken, poepen en slapen zijn nog steeds standaard al komt daar nu de taak bij om zelfvoorzienend te worden. Ik zal het alvast maar verklappen, al die ballen hooghouden kan je wel eens tegenvallen dus ook in deze fase..huilbuien.

Herhaling bij volwassen

Inmiddels ben ik zelf ook weer in de herhaling geschoten. Ben nu 40 en denk inmiddels al veel te weten maar kom mezelf nog steeds in situaties tegen waar ik mezelf erg kwetsbaar kan voelen. Werken heb ik inmiddels aardig onder de knie. De 40 jaar ervaring in de standaard taken doet goed, eten, drinken, poepen en slapen. Al moet ik zeggen dat het laatst genoemde nooit echt een talent van mij is geweest. Sinds de puberteit, volgens sommige een slaapprobleem maar ikzelf kan er niet zo van wakker liggen. Huilbuien zijn minder frequent aanwezig, maar laat me geen zielig dierenfilmpje zien of de tranen rollen al.

Ben benieuwd in welke herhaling die huilbuien veranderen in incontinentie 😉

Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.

Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” , de volgende blog “Zes bier” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.