
Laura en Leon (koning Leon) zijn de dikste maatjes. Vanochtend zie ik echter hoe Leon onderzoekt wat het effect van een treintje op het hoofd is. Pets! ,,Leon! Dat doet pijn”, spreek ik mijn zoon vermanend toe. ,,Geef Laura maar gauw een kus en dan zeg je sorry.” Laura, nog wrijvend over haar gekwetste achterhoofd, krijgt in plaats van een kus een tweede ros met het duplo-treinstel. ,,Leon!” zeg ik nu nog strenger terwijl ik mijn meest boze blik opzet. ,,Niet doen. En geef nou maar eens héél gauw een kus.” Leon kijkt me aan en ziet dat ik het meen. Hij besluit gehoor te geven aan mijn sommatie.
Daar koopt ze weinig voor
Hij geeft alleen in plaats van Laura, het stuk peuterlego een kus. Ik probeer het nog één keer. ,,Nee, Leon. Láura een kusje geven.” Het mannetje kijkt me aan, en lijkt me te snappen. In de afwerking gaat het mis. In plaats van dat hij z’n zus een kus geeft, bedenkt hij dat zijn zus dat blokje maar moet kussen. Vol enthousiasme zwaait hij het stuk speelgoed vol in Laura’s gezicht, die nu dus voor de derde keer in twee minuten de pineut is. Dat er ditmaal een andere intentie aan ten grondslag ligt, daar koopt ze weinig voor.
Carièrre als voetballer?
Het zijn deze momenten waarop ik bedenk dat we het geld dat we nu aan de kant zetten voor Leons studie, misschien ook wel kunnen spenderen aan een nieuwe bank of een andere eettafel. Dat zelfde gevoel bekruipt me wanneer hij z’n broek over zijn hoofd probeert aan te trekken. Geeft niks. Er is meer in het leven dan studeren. Hij kan altijd nog in het Nederlands elftal belanden. Al zitten daar wat haken en ogen aan. Zo is hij nogal klein van stuk. Maar dat is Wesley Sneijder ook en die is ook leuk terechtgekomen. (En aangekomen, viel me vorige week op, maar dit terzijde). Groter obstakel voor hem is het feit dat ik eigenlijk geen ene fluit zin heb om elke week twee keer langs de zijlijn van het voetbalveld te staan. Ik weet dat ‘je zoon zien voetballen’ voor menig vader de ultieme invulling van het vaderschap is. Ik heb dat niet zo. Zelf nooit gevoetbald, dat zal het zijn. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Modellenleven voor koning Leon?
Nou heeft Leon gelukkig de looks van zijn moeder meegekregen en heeft hij meer swag in zijn linker pinkje dan ik in mijn hele lijf. Natuurlijk verdienen mannelijke modellen iets minder dan de vrouwen (een glazen plafond waar je nooit iemand over hoort) en is het modellenleven er een van veel reizen, vluchtige relaties en lange werkdagen van soms wel vijf uur. Maar daar went hij wel aan.
Als sterren-chef zou hij in de weekenden moeten werken, maar dan zouden we wel altijd ergens terecht kunnen op Eerste Kerstdag. Hij heeft in elk geval nu al het lef om gewaagde voedselcombinaties op te zoeken. En het speels gemak waarmee hij afgelopen week bij het consultatiebureau maar liefst negen blokjes op elkaar stapelde zou zomaar kunnen duiden op een toekomst in de architectuur of in de kunstwereld. En hoewel ik er persoonlijk niet aan moet denken, zie ik zelfs nog wel een ministerpost in het verschiet. De wijze waarop hij zelfs met een pamper die bij de overburen te ruiken is, weet te ontkennen dat hij in de broek gedaan heeft, dat kunnen alleen de heel groten.
Ach, we zien vanzelf wel hoe de studieloopbaan verloopt en wat zijn carrière pad zal zijn. Als hij later gewoon zichzelf is, dan is hij wat mij betreft perfect.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Gegrild”, de volgende blog “In de supermarkt” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
Wat leuk om te lezen. Het doet mij erg aan mijn kleinzoon Leon denken van net 2 jaar oud.
Opvoeden is een belangrijke klus, dat is wel duidelijk : )
Ach je weet later zeker dat hij voor zichzelf kan opkomen, wat je zoon ook gaat doen dat komt goed.
Dit heb je werkelijkwaar zo leuk geschreven! Zo zie je maar dat opvoeden niet zo 1, 2, 3 gepiept is.
Die van mij zijn ondertussen 20 en 16. Nog steeds niet altijd makkelijk maar meestal wel leuk.
Hahaha, heel leuk geschreven. En arme Laura, drie keer een pets met Duplo in haar gezichtje. Heel herkenbaar trouwens. Mila – onze dochter – is enig kind, maar het gevecht met Duplo en Lego (of erop staan met je blote voet. Ook zo’n leuke) herken ik nog wel van vroeger hoor.
Wat een leuk artikel! Koning Leon gaat het vast goed maken. Eigenlijk maakt het niet uit wat hij doet, als er maar plezier is.
Inderdaad. Plezier in je werk/leven is erg belangrijk