Voor de krant schreef ik een jaar of twee een vaste rubriek onder de naam ‘heilig huisje’, waarbij we wekelijks een inkijkje gaven bij mensen thuis. Over hun woning, hun favoriete kamers daarin, de inrichting ervan en ga zo maar door.
Een van de gezinnen die ik voor deze serie bezocht, was een zeer sympathiek samengesteld gezin in Etten-Leur. Gedurende mijn bezoek viel mijn oog op de speelhoek van een van de kinderen. De jongen van een jaar of tien had een duidelijke passie voor ridders. Nou is daar op zich niets opmerkelijks aan. Wat me in deze opviel, was de wijze waarop zijn middeleeuwse Playmobil-leger opgesteld stond. Allemaal keurig in het gelid voor het kasteel, soort bij soort en elk met het juiste helmpje en harnasje aan. Hetzelfde gold voor de garage met de auto’s waar alles perfect in lijn geparkeerd stond én de lego. ,,Dat is een beetje een afwijking van mij”, antwoorde de moeder toen ik haar hiernaar vroeg. ,,Elke avond zet ik alles precies zo neer. Dat geeft me rust.”
Nou heeft Lizzy inmiddels ook haar eerste dozen Playmobil gekregen. Dat is dat spul dat de week na 5 december zo vrolijk tikt in de stofzuigerslang. En nou moet ik eerlijk zeggen: ik snap die moeder best. Het opbouwen kan op zich best ontspannend zijn. Maar om nou elke dag zo’n exercitie te houden. Ik ben allang blij wanneer ik op werkdagen alles een beetje aan kant heb tegen de tijd dat Patricia thuis komt van haar werk. De grote rieten mand is daarbij mijn vriend. Sowieso is het handig dat we een nis onder de trap hebben waar al het speelgoed staat. Dat oogt al vrij snel opgeruimd.
Om de maand, twee maanden, ontkom ik er echter niet aan om ook die kast eens helemaal leeg te halen. Wanneer alle Little People foetsie zijn en de duploberg geslonken is tot een heuveltje, is het tijd alles weer eens uit te sorteren. Dat zou in een uurtje kunnen. Met de hulp van twee tweejarigen en een kleuter, duurt het een middag. De wil om te helpen is er, maar de drang om te spelen is simpelweg groter. Na een uur of drie zitten alle puzzelstukjes weer in de juiste dozen, is het junior-monopoliespel weer compleet en puilt de blokkendoos weer uit met uitsluitend blokken. Dat was eergisteren. (tekst gaat verder onder de advertentie)
Zo’n opschoonactie geeft daags erna altijd weer een enorme speelimpuls. Laura, helemaal blij dat de Little People-familie weer compleet is, begint meteen het dorp op te bouwen. Leon, kampioen blokjestorenbouwen, gaat met de blokkenmand in de weer. Julia ontpopt zich als Ikea-speelkeukenprinsesje en begint enthousiast te kokkerellen. Na een minuut of twintig verschuift de focus en pakken Laura en Lizzy het vier-op-een-rij-spel, wil Leon met de duplo verdergaan en laat Julia per ongeluk het etui met de kleurpotloodjes uit de handen vallen. Daarna moet er gepuzzeld worden.
Ik moet nog wel eens denken aan die moeder in Etten-Leur. Die deed sommige dingen toch echt een stuk beter dan ik, denk ik terwijl ik naar de speelkast naast me kijk.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Jules Calis / Pix4Profs
Zundert.nieuws.nl
Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “In de supermarkt”, de volgende blog “Waar is het water gebleven?” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen. Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.Wil je dat jouw vrienden dit ook lezen? Delen is makkelijk via de knoppen hieronder.
Kinderen en speelgoed, het zal wel altijd een puinhoop blijven 😉 Misschien hebben ze wel gewoon te veel. Een van mijn vriendinnen heeft een kwartaalkist: elk kwartaal ligt er ander speelgoed, zodat het nooit een enorme berg kan worden. Ook wel leuk, en de kids zijn steeds weer blij als er een andere kist van zolder komt. Zo ontdekken ze ineens weer speelgoed waar ze in eerste instantie op uitgekeken waren.
Het heeft toch ook wel iets gezelligs, zo’n stapel ongesorteerd speelgoed
Ah klinkt bekend. Mijn kids zijn nu ouder en ik was toevallig vorige week nog aan het twijfelen wat nu moet doen met de enorme koffer vol Playmobil.
Niet alleen kinderen verzamelen een hoop puinhoop, ook ik kan er wat van soms haha! Onlangs mijn hele tuinhuis opgeruimd en het is weer leeg. Ik voel mij er veel prettiger door.
Heerlijk. Bij ons is alles behalve het speelgoed aardig gesorteerd. We hebben een oude legerkist met daarin en erop alle blokjes, popjes en ballen. En eens in de zoveel tijd gaan we daar dan ook even flink doorheen.
Leuk geschreven! Het is ook (bijna) overal hetzelfde. Voor ik moeder werd nam ik mezelf voor geen overload aan speelgoed in huis te halen. Het is niet gelukt 😉
Momenteel zijn we aan het verhuizen. Ik merk dat wij best nog niet TE veel rommel hebben. We hebben er voor gekozen om bij mijn schoonouders te gaan wonen dus daar zijn we ook aan het opruimen. En dat is toch iets anders aangezien de ouders al heel hun leven in hetzelfde huis wonen. Kasten vol oud speelgoed en tal van kinderspullen. En nog nooit had ik zoveel lakensets bij elkaar gezien. Uiteindelijk hebben we hiermee veel mensen kunnen blij maken.
Beetje bij beetje raakt alles wat georganiseerd. Maar daar steek je best heel veel werk in zeg.
Haha ik werk in Buitenschoolse kinderopvang en daar wil men ook orde maar meestal is er chaos 🤣