Efteling Kaatsheuvel

Het grootste attractiepark van Europa

1993 – ‘Het grootste attractiepark van Europa’. ‘Het leukste dagje uit van Europa, een wereld voor jong en oud, vol fantasie, avon­tuur en plezier’. Aldus pre­senteerde het attractiepark De Efte­ling te Kaats­heu­vel zichzelf.

De niets aflatende directe en indirecte (via bijvoorbeeld tv pro­gram­ma’s) reclame maken je er telkens op attent, dat dit park opnieuw is uitgebreid met nieuwe, nog spectaculairdere attracties en bezienswaardigheden. En is het niet die vorm van reclame, dan zijn het wel je kinde­ren die je er gaarne op at­tent maken, dat het eens tijd wordt een bezoek aan het park te bren­gen. Op een zeker moment is de menselijke nieu­ws­gierigheid zo groot geworden, dat men er zelf eenvoudig ook niet meer on­deruit kan komen.

September. Nu zal het wel niet zo druk zijn

En dan………op een zaterdagmorgen midden in de maand sep­tem­ber, de drukke vakan­tieperiode achter de rug, vroeg in de auto. En ruim tweehonderd kilome­ter voor de boeg op naar het Bra­bantse land. Onderweg wordt nog even een tanksta­tion be­zoek om zodoende ook de altijd dorstige motor van ons ver­voer­mid­del van voldoende brandstof voor deze reis te kunnen voorzien.  Tot je grote schrik bemerk je dan, dat de literprijs opnieuw is gestegen. Als gevolg van de ‘Golf-crisis’ kost een litertje benzi­ne al bijna twee gulden. De oliehan­dela­ren lijken garen te spin­nen bij de agressie van Iraaks presi­dent Saddam Hussein. Voor 33 liter, een paar blikjes fris­drank en vier brood­jes moet bij het tankstation, dan reeds de eerste vijfen­zeventig gulden worden achtergelaten.

Met vrijwel constant honderdtwintig op de tel­ler glijden de kilome­ters snel onder de banden door. Het wegenplan, in het volgens de politiek met auto’s overvolle Nederland, lijkt op deze weekenddag toereikend genoeg te zijn voor het inten­sieve gebruik van onze ‘heilige koeien’ op vier wie­len.

De aangekon­digde strengere controle op de maximum snel­heid ten spijt, wordt je constant ingehaald door medewegge­bruikers, die meer haast lijken te hebben dan wij.

En dan, ‘Afslag Raamsdonkveer tijdelijk afgesloten volg de N 100’. M­aar helaas onze bekendheid in deze omgeving is van dien aard, dat de alternatieve afslag wordt gemist. Geen pro­bleem zo blijkt uit een korte blik op de Falkplankaart, dan maar langs Breda via Tilburg. Een ommetje van pakweg zo rond de vijfen­twintig kilome­ter en een tijdver­lies van ongeveer twintig minuten. Maar dat mag de pret niet drukken, was de algemene stemming ‘aan boord’. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)

We zijn bijna bij de Efteling

Deze stemming werd alras gedrukt, toen bleek dat ook in deze route werkzaam­heden aan de wegen werden uitgevoerd. Hier­door ontstond op de vierbaansweg richting Til­burg filevorming. En ja hoor, wij belandden dan ook weer alras in het midden van een lange file. Twintig minuten stoppen, optrekken, stop­pen, stap­voets rijden met een maximum van twintig kilometer viel ons en onze mede ‘filisten’ ten deel. En dan geluk­kig einde file, even de voet zwaar op het gaspe­daal. ‘Afslag Tilburg, Kaats­heuvel, Efteling’, maar anders dan de wegenkaart van Falkplan lijkt aan te geven, voert deze weg niet om de stad maar door de buitenwijken van Tilburg. Veertien stop­lichten lijken allen de opdracht te hebben gekregen ons te pesten. Rood, Rood en nog eens Rood. Slechts de stoplichten bij de rotonde, waaraan de Bolletje Beschuitfabriek staat, hadden het goed met ons voor. Groen. Voor ons ligt de vierbaansweg rich­ting Kaatsheuvel open.

We zijn er nu bijna, houden wij onze kinderen, naar beste we­ten voor.

FOUT !!!

Nauwelijks twee minuten na het ronden van de rotonde….. een file. Weer gaan wij stapvoets voort, gissend naar de oorzaak van dit nieuwe obstakel in ons reisplan naar de Efteling. Onge­veer vijfen­twintig minuten later, na afstand van ten hoogste vijf kilometer te hebben afgelegd, laat een immens groot ANWB-bord ons weten dat na 600 meter de afslag Efteling zal worden bereikt. En ruim tien minuten later blijkt, dit nog waar te zijn ook. Nu ook kunnen wij vaststel­len, wat de reden van deze dubbelrijige file was: bezoekers van de Efteling.

Weer schoven wij verder, maar nu op naar het parkeerterrein van het park. We naderden ons doel.

Bijna twee uren later dan op redelijke gronden door ons was berekend waren we gearriveerd. Wij passeerden na betaling van vijf gulden parkeergeld en eenentwintig gulden entreegeld, de poorten van het park.

Europees grootste attractiepark.

Duizenden anderen, waaronder velen uit andere landen, hebben duidelijk hetzelfde gedacht als wij. “In september zal de groot­ste drukte wel over zijn”. Niet dus!

Eerst even iets eten in de Efteling

Het is ongeveer half een als onze magen laten weten enige brandstof te willen hebben. Eetgelegenheden te over, zo maakt de plattegrond ons duidelijk. Maar overal lange rijen eveneens vreetlustige mensen. Zonder overdrijven wordt de gemiddelde wachttijd geschat op ruim een half uur. Dus laten wij onze magen maar even knorren.

Het Westerpark in, alwaar de Fakir nog steeds op zijn vliegend tapijt heen en weer vliegt. Het mooie sprookjesbos (het oerbe­gin van het park) met langnek en andere sprookjesfiguren zijn te zien. De Indische waterlelies op muziek ontluiken en de licht­geraakte draak zijn vuur spuwt. Nieuw in dit deel waren voor ons de holle boom met zijne koninklijke hoogheid Koning Trol, die de goegemeente even toesprak. Langs de dansende schoen­tjes het Zuiderpark ingelopen om de Fata Morgana (nieuw voor ons) te bezoeken. De eigenlijke reden van ons tweede bezoek aan de Efteling, die wij in 1982 ook al eens bezochten.

Bij een worstebroodjestent was het even rustig, het waarom van deze rust werd ons na de aanschaf van een viertal van die broodjes al snel duidelijk. Ze waren duur en ook nog onsmake­lijk. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)

Weer in de rij.

De Fata Morgana dan maar. Voor de ingang stond reeds een rij wachtenden, waarop menige slager of bakker jaloers zou wor­den. Halverwege de rij stond een bord. ‘Vanaf hier een wacht­tijd van 40 minu­ten’. Na vluchtig schatwerk en rijp beraad wordt besloten niet nog eens ruim tachtig minuten in een men­se­lij­ke file te gaan staan.

Zoonlief stelde voor dan maar een ritje te maken met de bob­slee. Daaraan gekomen, moesten wij opnieuw vaststellen, dat ook hier op een wachttijd van meer als veertig minuten moest worden ge­rekend. De mens laat in zo’n park maar weer eens zien, dat zij een echt kuddedier is. Zij staat rustig een uur in de rij te wach­ten. Wachten om van een attractie gebruik te mogen maken, die minder dan twee minuten duurt. Opnieuw lieten de magen weten dat enige aanvoer van brand­stof zou worden gewaar­deerd. De zoon offerde zich op, om de etens­waren te gaan halen. Na ruim vijf­endertig minuten komt hij terug met een aantal bakjes met half rauwe, in te oud vet gebakken patat, frikadellen en fris­drank. Dit alles tegen de niet geringe prijs van bijna twintig gulden. Hongerige magen kun je er echter wel met vullen of het nu smaakt of niet.Ruim veertig minuten werden besteed om te wachten op een rit met de Reuzen­py­thon. Deze achtbaan doet de juist gevulde maag doet draaien.

Pagode

De lol om andere attracties te bezoeken was enigszins weggeë­bd, door de lange rijen wachtenden overal. Maar de Pagoda trok toch met zijn hoogte en daarmee de ruime uitkijk  moge­lijkhe­den over het Brabant­se land, onze aandacht. Als makke schapen schaarden wij ons de rij wachtenden, om na ruim veer­tig minu­ten wachten, drie minuten te kunnen genieten van het uitzicht. Het Carnavalfes­ti­val van Joop Geessink en Mon­sieur Cannibale lieten wij maar links liggen, omwille van de tijd. Wel brachten wij een bezoek aan het Land van Laaf, waar het volk van Laaf ons een kijkje liet nemen in hun doen en laten. Prach­tig in een woord en …..geen wachttijden!!

Na een laatste bezoek aan de toiletten werd de thuisreis weer aangevan­gen. Wij hadden bijna zes volle uren in de Efteling doorge­bracht en toch weinig gezien. Al snel bereken­den wij onderweg, dat wil je aan alle attracties deelnemen, je minimaal het viervoudige aan uren nodig hebt. Zelfs in de maand septem­ber.

Ja, een ervaring rijker en ruim tweehonderdvijfentwintig gulden armer, kwamen wij weer thuis en zagen ‘s avonds op de televi­sie naar de TROS, die hoogte­punten uit zond van haar zomer­programma Ter Land, Ter Zee en in de Lucht, dat was opge­nomen in …………… de Efteling.

Geschreven door gast blogger “De Eilander”

Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.

Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “sJanssen en dansen; De horeca betaalt”, de volgende blog “Trauma TV” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.