Maartje Withagen
“Ga maar door met het Animaartjeteam, Grappenhaus geeft de horeca de laatste waarschuwing”.
Zo maar een appje wat ik vanavond kreeg. Stoom uit mijn oren! Woest ben ik. Hoe durven ze! Hoe durft meneer oeps-ik-maak-ook-een-foutje-tijdens-mijn-bruiloft dit te roepen?!
Sinds een weekje mogen we van alles maar wel op de meest moeilijke manier. Ken je die experimenten waarbij kleuters in een kamer gezet worden zonder supervisie maar met heerlijke slagroomtaart. De situatie waarbij de nonchalant weglopende volwassenen nog slechts nauwelijks binnen het gehoorveld van de mini mens roept “niet aan komen hè?!”
Geef die brakken vier minuten en de eerste vinger glipt al dan niet per ongeluk door de slagroom en de eerste stap is gezet. Tien minuten later zal de gemiddelde kleuter zijn of haar suikervoorraad voor de komende week al binnen hebben want dit taartje, je raad t al, gaat echt niet onaangeraakt blijven. Sterker nog, met twee knuisten gevuld met cake, aardbeienjam en een flinke dot slagroom zal de kleuter zich schaamteloos volvreten aan dit toch eigenlijk verboden goed. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een kleuter dwingt om regels die niet duidelijk te zijn, te vereenvoudigen, voor zichzelf dan wel te verstaan.
Uitgaan is net als taart waar je niet aan mag komen.
Zo was heel Nederland toe aan verandering en toe aan de vrijheid waar we al meer dan een jaar op aan t wachten waren. In deze waren het Hugo en Mark die in plaats van een taart, ons onbeperkt toegang verschaften aan de horeca. De gemiddelde mens gooide zijn huispak aan de kant en ging op zoek naar iets wat, ondanks de corona kilo’s, nog wel paste. Op de stoep van zijn of haar stamkroeg ging men liggen wachten tot de deuren open gingen.
Net als in het eerdere voorbeeld van onze kleuter was het ook Hugo die bij het verlaten van de ruimte nog snel wat extra informatie gaf… Iets over testen voor toegang en men zei iets over een QR code. Toch hingen er het eerste weekend bijvoorbeeld ergens in een discotheek zo’n 600 jongeren in de kroonluchters. Waarom hoor ik je vragen? Simpel. Omdat het kan. De regels zijn niet duidelijk. En de verbeelding van een Nederlander dwingt om regels die niet duidelijk te zijn te vereenvoudigen. Voor zichzelf dan wel te verstaan.
De regels zijn in deze duidelijk te vereenvoudigen hoor. We snappen allemaal dat we moeten testen voor toegang. Afgelopen vrijdag was de gemiddelde duur van een wachtrij zo’n 1,5 uur. Over toewijding van onze jongeren gesproken! Helemaal mooi is natuurlijk als je een paar weken geleden het hippe en oh zo gewilde Janssen vaccin hebt gehaald. Dan is slechts een QR code al voldoende om je lekker te laten gaan in de wereld van sjansen en dansen die we allemaal zo gemist hebben. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
QR code makkelijk te verkrijgen.
En daar gaan we mis. Hier blijven meneer Hugo en meneer Mark op de gang staan en komen ze niet controleren hoe het met de slagroomtaart is. Laat staan met de horeca. Nederlanders zijn inventief, commercieel en staplustig. Op zich geen kwaaie combinatie maar in deze funest om een pandemietje te temmen.
Kijk eens op marktplaats. Een mooie print screen van een QR code kopen, al vanaf een eurootje of vijf in jouw trotse bezit! Een negatief test resultaat kan ik je zo door appen als je wilt. En daar gaat het fout. Hoe kan je in godsnaam van onze horeca verwachten dat zij dit allemaal goed kunnen controleren? De overheid heeft dit niet eens onder controle! Onze gastheren/-dames/-genderneutralen hebben het al zo druk. Druk met het (terug) opbouwen van de zaak. Druk met het sturen en begeleiden van de gasten. Druk met toezien of er wel 1,5 meter afstand gehouden word. Druk met het vertellen tegen mensen dat zingen nog niet toegestaan is en dansen al evenmin. Ze hebben ternauwernood tijd om te doen wat ze moeten doen maar tijd voor een sociaal praatje is er zelden. Ze hebben het te druk. sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Moraal van het verhaal? Het is niet de horeca die te kort doet. Het zijn wij, de klanten, die zo nodig en koste wat het kost op stap willen. Zogenaamd onze horeca willen helpen, want ze hebben het zo zwaar gehad!
sJanssen en dansen; De horeca betaalt!
Wil je echt helpen? Doe dan ff rap normaal. Test en wacht je uitslag af. Ga niet met een neppe uitslag en je snotneus de wijsneus uithangen. Ga niet met je verkregen QR code lopen sjansen en dansen. Daar heb je uiteindelijk jezelf mee. Kan ik persoonlijk geen medelijden mee hebben, maar met die horecaondernemer wel. Die heeft inmiddels recht op een slagroomtaart, zonder toezicht en zonder regeltjes, gewoonweg twee knuisten der in en vreten maar.. dat gun ik ze.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “Betalen om te schieten. Dat gebeurt!”, de volgende blog “Efteling Kaatsheuvel” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Schietbaan is geopend!
Afgelopen weekend was er weer kermis in Etten Leur. De botsauto’s, grijpautomaten en schiettenten zijn geopend. Betalen om te schieten. Dat gebeurt
Ik heb “as we speak” een hyper zoon, die maakt zich druk omdat zijn zus is de stad is, lees in het centrum. Een kleine 2 kilometer van de straat die momenteel strikt word afgesloten door ME en politie. En toch vind ik dat ze veilig is, wij zijn immers “braaf volk”.
Daar ga ik mis, weet ik van mezelf. Niemand is veilig. Er is hoogstwaarschijnlijk een huurmoord gepleegd in Amsterdam. Een man, vader, opa werd op klaarlichte dag neergeschoten. Wellicht vermoord. Iemand werd betaald om te mogen schieten. Dat gebeurt.
Peter R. de Vries
Peter R. de Vries is neergeschoten. Mijn telefoon explodeert. Filmpjes, foto’s en details vullen mijn app. Ik heb alles ongezien verwijderd. Totaal gebrek aan respect als je dit soort intieme beelden gaat delen. Waarom zou je dat doen? Een verslaggever, betrokken bij de grootste criminele zaken die de afgelopen jaren gespeeld hebben. Van vrijspraak van twee onschuldige mensen tot aan het opsporen van een zeden delinquent. Volgens omstanders werd hij meerdere keren van dichtbij beschoten. Iemand werd betaald om te mogen schieten. Dat gebeurt. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Misdaad journalistiek is een aparte tak van sport. Er is een verharding in deze vorm van journalistiek. Deze verslaggevers worden bedreigd. Je kan vandaag de dag beter sportverslaggever zijn met een persoonlijke voorkeur voor 010 in Amsterdam dan dat je jezelf in de misdaad verdiept. Hoe praat je jezelf daar uit?
De man in kwestie kennen we allemaal. Hij is vaak verguist maar het is een man, het is een echtgenoot, het is een vader. Op hem is geschoten. Betalen om te schieten. Dat gebeurt.
Brand een kaarsje. Hoop op het beste. Doe een schietgebedje, en indien nodig… betaal ervoor. En betalen om te schieten.. doen we op de kermis. Nergens anders.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Lees ook de vorige blog “opgeruimd-staat-netjes”, de volgende blog “sJanssen en dansen; De horeca betaalt!” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Eigenlijk is het mensenleven een herhaling van diverse ontwikkel stadia.
Je word als kwetsbaar, niets wetend wezentje geboren. Je hebt een paar taken. Eten, drinken, poepen, slapen en je maakt je wensen via een flinke huilbui bekend. Langzaamaan behoor je toch wel wat zelfstandiger te worden dus je leert lopen. Je werkt wat aan je fijne motoriek en vooruit ook praten is een stuk meer geaccepteerd dan dat huilen.
Je word op school ook op het intellectuele niveau geholpen en ondertussen groei je gestaag door.
Tot een jaar of 12 niets aan de hand. Dan ineens, zonder dat maar iemand het door heeft, schuif je langzaamaan in de herhaling.
Herhaling bij de puberteit
Ineens zijn alle zekerheden verdwenen en ben je weer kwetsbaar. Je denkt alles te weten maar feitelijk weet je niets. Je hebt nog steeds de taken, eten, drinken, poepen en slapen. Vooral aan laatst genoemde heb je ineens heel veel behoefte. De huilbuien zijn ook terug. Om onverklaarbare redenen maar wellicht is het wederom een uiting van wensen. Kortom de puberteit.
Duurt een paar jaar maar dan gebeurt het onvermijdelijke, herhaling van een ontwikkel stadia. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Herhaling bij adolescenten
Je bent sterker dan ooit te voren maar toch, de eerste stappen in de grotemensenwereld zijn eng. Je voelt je wederom kwetsbaar. Het leven is een grote leerschool is inmiddels wel duidelijk dus je blijft leren. Je taken eten, drinken, poepen en slapen zijn nog steeds standaard al komt daar nu de taak bij om zelfvoorzienend te worden. Ik zal het alvast maar verklappen, al die ballen hooghouden kan je wel eens tegenvallen dus ook in deze fase..huilbuien.
Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia
Herhaling bij volwassen
Inmiddels ben ik zelf ook weer in de herhaling geschoten. Ben nu 40 en denk inmiddels al veel te weten maar kom mezelf nog steeds in situaties tegen waar ik mezelf erg kwetsbaar kan voelen. Werken heb ik inmiddels aardig onder de knie. De 40 jaar ervaring in de standaard taken doet goed, eten, drinken, poepen en slapen. Al moet ik zeggen dat het laatst genoemde nooit echt een talent van mij is geweest. Sinds de puberteit, volgens sommige een slaapprobleem maar ikzelf kan er niet zo van wakker liggen. Huilbuien zijn minder frequent aanwezig, maar laat me geen zielig dierenfilmpje zien of de tranen rollen al.
Ben benieuwd in welke herhaling die huilbuien veranderen in incontinentie 😉
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” , de volgende blog “Zes bier” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Het onweer buiten weerspiegelde haar gevoel. Bij elke flits die de lucht deed kleuren in een ondefinieerbare kleur voelde zij haar machteloosheid, elke donder stond voor haar woede. Is hij echt vermist en komt hij nog terug? Ze keek naar het raam waar regendruppels wedstrijdjes deden, een strijd wie er het eerst de vensterbank zou raken en zou opgaan in een plas. De auto’s in de straat reden langzaam. Ook de bestuurders van deze voertuigen hadden hinder van deze weersomstandigheden.
De melodie van haar telefoon deed haar opschrikken. Met trillende handen zocht ze naar de knop zodat ze deze herrie kon inruilen voor het gesprek waarop ze wachtte.
“ja, weet je waar hij is?”
“nee…”
Radeloos
Haar telefoon viel uit haar handen, en ze verloor de controle over haar emoties. Ze huilde onbedaarlijk terwijl haar gesprekspartner ook het stilzwijgen toe deed. Waarschijnlijk voelde hij hetzelfde. De onmacht liet haar tranen stromen.
Waar was hij heen?
Vragen flitste door haar hoofd, wat was er gebeurd? Waar was hij? Ineens de realisatie over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Het werd al vroeg donker, de grote klok in de hal sloeg een maal, de wijzers van haar horloge wees de tijd eveneens aan. Half zes. Weer tranen, hij was al bijna vier uur weg. De drang om het stille huis te verlaten was groot, ze wilde ook gaan zoeken. Een engeltje en een duiveltje op haar schouder vochten om het gelijk. Weggaan en de kans hebben om hem te vinden of thuisblijven zodat ze aanwezig was als hij de weg naar huis zou vinden. Hij was nog zo klein. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Is hij echt vermist? komt jij ooit nog terug?
Avond
De straatverlichting sprong aan. In de stralen van de lantaarn zag je eigenlijk pas hoe hard het regende. Daarnaast de wind die door de bomen woei. Ze liet poorten klapperen, takken breken als luciferhoutjes en floot angstaanjagend. Een rilling ging over haar hele lichaam en haar blik dwaalde weer af naar de straat, opzoek naar een glimp, een teken van leven.
Haar gedachtes dwaalde weer af. Wat als het zo echt donker begint te worden, dan zou hij zijn huis helemaal niet meer kunnen vinden. Misschien was hij wel bij iemand anders binnen gegaan, zolang hij maar veilig is. Als hij maar niet meegenomen was, dan werden de jaren zorg voor hem overgenomen door iemand anders. Ze las ooit een boek over een soort gelijke situatie. De bezorgdheid verdween door de twijfel. De twijfel over haar zorg. Was dit haar schuld geweest, was het een vrije keuze geweest om te gaan. Misschien had ze beter op moeten letten. Wellicht had ze hem meer aandacht moeten geven, als hij daarom vroeg. Veel tijd nam deze gedachtegang niet in beslag, haar mijmeringen werden woest onderbroken door het indringende geluid van de deurbel.
Haar hart leek een keer over te slaan.
Politie
Als verdoofd staat ze op en met onstabiele passen liep ze naar de voordeur. Door de matglazen ruiten is een silhouet van een volwassen man te herkennen. Langzaam opende ze de deur. De emotionele achtbaan waarin ze de afgelopen uren in gezeten had kwam door het zien van deze man abrupt tot stilstand. De wereld leek stil te staan…
“mevrouw van Lunteren?” vroeg de man kalm.
Ze knikte nauwelijks zichtbaar.
“Het is niet de duur van de vermissing, het is de ernst.”
“Pieterse, politie Centrum.” Hij zwaaide met een gouden embleem. ”Ik heb begrepen dat u vanmiddag telefonisch contact heeft gehad met een van mijn collega’s?” de man keek haar indringend aan, hij verwachte een bevestigend antwoord.
“ja, dat klopt”, zei ze timide, “maar zij vertelde me dat jullie niets voor mij kunnen doen…het duurt nog niet lang genoeg.”
“Nee, mevrouw, het is niet de duur van de vermissing, het is de ernst.”
De woede nam overhand, met schelle stem schreeuwde ze naar de handhaver van de wet. “de ernst? Het is je werk..” De wereld die zojuist stil leek te staan nam nu dreigende vormen aan, ze leek het bewustzijn te verliezen.
Net op dat moment riep agent Pieterse zijn collega. Verbaasd door deze actie vermande ze zichzelf en keek dezelfde richting op als de persoon voor haar. Ze zag daar een tweede agent, hij droeg iets. Haar hart maakte een sprongetje van geluk en ze vergat alles, ze rende op de man af niets kon haar tegen houden.
Terug
De regen kletterde neer op haar maar ze voelde niets. De adrenaline gierde door haar lichaam. Op een afstand van een meter hield ze in, ze stond stil en reikte haar armen uit. Voorzichtig haalde ze de deken waarmee hij bedekt was weg. Twee donker bruine ogen keken haar aan, wederom stond de wereld stil. Het moment van de hereniging nam de overhand.
“Bobby…”stamelde ze..
“Mevrouw van Lunteren, ik neem aan dat dit uw hondje is?”
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Prietpraat” , de volgende blog “Mensenleven is een herhaling in ontwikkel stadia” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Kinderen zeggen veel leuke, rare, grappige, lieve, brutale, bijdehante en onbedoeld slimme dingen. Prietpraat. Soms zijn ze zo grappig dat je hun uitspraken voor altijd wilt vastleggen. Hieronder een aantal van dit soort gesprekjes met mijn kinderen op het moment dat het nog kleine kinderen waren.
Dat moet van de politie
Kind 1 was ongeveer drie jaar en wilde heel graag zelf lopen. Vaak mocht ze dat maar op plaatsen waar het veel te druk was moest ze vast in de buggy. Onze peuter was het daar niet altijd mee eens maar met de woorden “Dat moet van de politie” was ze vaak wel te porren voor een ritje. Later die middag wilde vader televisie kijken.
“Papa, mag ik televisie kijken?”
“Zo meteen, papa wilt even sport kijken.”
“Nee papa, nu!”
“pardon?”
“Ja, dat moet van de politie!”
Vervelend als je met je eigen prietpraat geconfronteerd wordt
Grote zus worden.
“Kind 1, we willen je iets vertellen.”
“Oh, wat dan?”
“Jij wordt grote zus, je krijgt een broertje of zusje.”
“Oh”
“vind je het niet leuk dan?”
“Jawel, maar een broertje hoeft niet hoor, gooi die maar in de kliko.”
“Mamaaa, mama kom nou vlug!!”
Kind 2 is aan het spelen in zandbak als hij in eens begint te gillen, het was duidelijk een schreeuw om hulp.
“Mamaaa, mama kom nou vlug!!”
Toch een beetje geschrokken van deze paniekerige gil, ren ik naar mijn mannetje toe.
“Wat is er jongen?”
“Niets, ik miste je! Wil jij ook zandtaart eten?”
Biologie prietpraat
-Mama, we hebben vandaag biologie gehad op school!
-Oh echt waar kind, krijg je dat tegenwoordig ook in groep vier?
-Jaha, we hebben het over naaktslakken gehad.
-Wat hebben jullie besproken dan?
-Nou niet zoveel besproken eigenlijk
-Niet? Wat hebben jullie gedaan dan?
-Het waren meer proefjes…
-Zo zo, proefjes wat moest je doen dan?
-We hadden verschillende glazen bakjes en daar moesten we van alles in doen…mam luister je wel?
-ja… ja…ik moet ook opletten, dit is een druk kruispunt.
-kan het weer?
-huh?
–kan ik weer verder vertellen?
-Ja natuurlijk, vertel verder.
-We kregen allerlei bakjes allemaal gevuld met iets, een met water enne eentje met zout
-Moesten jullie daar de slak in doen?
-Nee dat is zielig, we moesten alleen een slak doen in het bakje waar de wol in zat
-Wol?
-Ja en weet je wat hij dan doet?
-Nee maar dat ga jij mij zeker vertellen of niet soms?
-Ja
-Nou vertel het me dan.
-O ja als je een slak in een potje met wol doet dan breidt hij een truitje, is hij niet meer naakt! Leuk hè?
En geef daar maar eens antwoord op!!
(Meer prietpraat onder de advertentie)
Scheiden
In de klas van kind 1 vormt zij samen met nog maar één ander meisje een vreemd verschijnsel, van deze twee meiden zijn de ouders nog steeds bij elkaar. De overige ouders zijn gescheiden, uit elkaar of simpel weg nooit bij elkaar geweest.
“Mam…wanneer gaan jullie scheiden?”
“Wat ga ik doen? Scheiden? Nou nee, liever niet…waarom?”
“Dat moet toch zo? Iedereen doet het!”
Knippen
-Mama?
-Ja, jongen?
-mama ik mag niet knippen he?
-nee, alleen met mama samen mag jij knippen.
-ja dat weet ik.
-waarom vraag je dat?
-zomaar
-nee daar trap ik niet in, heb jij net geknipt?
– beetje maar .hoor niet veel..
-o jee waar?
-boven..
–Ik ren de trap op…
-Whatttt!!!!
-neehee….
–Mijn leuk, lief, schattig, vriendelijk sloopmonster had alle, oprol-kralen-touwen-van-de-rolgordijnen ( hebben die dingen een naam) doorgeknipt…
Rust
Kind 2 (2 jaar oud en ook al een echte prietpraat expert) speelt samen met een vriendinnetje (ook2) in de tuin, vertederd kijk ik toe hoe dat kind 1 (6 jaar) aan het zorgen is voor die twee. Ze is al zeker twintig minuten bezig met het bouwen van een tent en verzorgen van een hapje en een drankje voor de peuters.
“Vind je het zo leuk om te zorgen voor de kleintjes?” vraag ik dan ook nadat ze eventjes komt uitpuffen bij mij op de bank.
Kind 1 kijkt me even aan, slaakt een zucht en zegt dan tot mijn verbazing;
“Nou, mama, kijk als ze nu gaan spelen in het tentje en dan even eten, laten ze mij misschien weer even met rust!”
(Meer prietpraat onder de advertentie)
Broer of zus?
Ook als je zwanger bent van je tweede kindje kan je met prietpraat geconfronteerd worden
“Mijn mama heeft een baby in der buik!”
De mevrouw waar kind 1 deze uitspraak tegen deed staat haar vertederd aan te kijken, geeft een aai over haar bol en vraagt;
“Zo dat vind jij wel leuk zeker? Ik denk dat jij een hele goede grote zus wordt!”
“Nou ja! De baby is een jongetje hoor! Ik word een grote broer.”
Tja, het is lastig hè? Een broertje krijgen of er een worden.
Godfried Bomans
Ik probeer zo pedagogisch verantwoord te vloeken in huis, dat betekend dus zelden en als er dan toch eens per ongeluk een scheldwoord ontsnapt is het niet meer dan een “pot vol…” of als ik erg opdreef ben een “Godfried Bomans”.
Terwijl ik aan het stofzuigen ben, stoot ik mijn scheenbeen tegen de salontafel. Dit deed echt verschrikkelijk veel pijn en Godfried’s naam vloog door de kamer.
Kind 1 kijkt vanuit haar boek op en zegt ineens:
“ja , da’s een k*t tafel hoor, mama!”
Ik wist dat ze veel zouden leren op school maar dit….
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Cryptisch omschreven” , de volgende blog “Vermist! komt hij ooit nog terug?” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Ik omschrijf de ruimte waar ik in schrijf maar benoem niets.
Kan jij achterhalen wat er cryptisch omschreven staat?
Een wolk van gouden stof vult de ruimte waarin in ik ben. Ik bevind me in een zachte omgeving, verschillende structuren en andere vormen, maar alle voelen als een verademing voor mijn anatomie. Het bovenste deel van mijn kuierlatten wordt verwarmd door elektronische genialiteit, deze begaafde doos snort als een speelse poezentelg. Om mij heen de geluiden, komende uit een zwarte lijst met kleuren gevuld staande op een wit vlak gekleurd met duisternis. Omarmd door een nog maagdelijk witte steun van de verzameling vertrekken.
Zoete geurende pasteltinten in een onnatuurlijke omgeving naast mij. Vanaf het verlengde onderdeel van het, door industrie vervaardigde kader, hebben ze een uitzicht op het grijze vlak wat gesierd wordt met her en der een groene vlek. Wat ooit een symbool van wijsheid en ouderdom was siert nu de bodem van de wijdte. Zwemen van aroma’s vullen mijn hoofd. Een kleine beer ontwaakt in een interne holte en gromt hoorbaar. Ik kijk op de op zuur gevulde plaat en zie hoe de tijdspanne plaats moet maken voor actie. Ik moet de verzamelplaats van mijn liefdes gaan camoufleren, zodat we het avontuur van de afgelopen uren kunnen gaan recenseren. Terwijl we diversen schatten van de aarde gebruiken horen we elkaar aan en nemen woorden een nieuwe vorm aan in mijn hersenen.
Kan jij achterhalen wat er cryptisch omschreven staat?
Benieuwd hoeveel je goed hebt begrepen? Als je mij, via de link hieronder, mailt wat jij van dit bericht hebt begrepen dan krijg je van mij de uitleg terug zoal ik die bedacht had. Wellicht zitten onze verhalen dicht bij elkaar.
Stuur Email
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? lees ook mijn vorige blog “Foutje bij de kapper”, de volgende blog “Prietpraat” of kijk in het overzicht voor meer leuke verhalen.
Het meisje maakte een nerveuze indruk, haar handen trilde toen ze mijn koffie neerzetten. Ik keek naar mezelf in de vele spiegels en was al best blij met mijn kapsel. Het was nog een kwestie van droogföhnen en verder modeleren. Simone had weer eens knap werk verricht, iedere keer speelde ze het klaar. Van een foutje bij de kapper was nog helemaal geen sprake. Ze maakte van mijn “sorry-ik-heb-weer-eens-een-badhair-day” hoofd weer een hippe verschijning. Ik deed net de suiker in de koffie toen er toestemming werd gevraagd om mijn haar te laten föhnen door de stagiaire.
“Kim is al tweedejaars dus maak je maar niet druk”
“ Kim is al tweedejaars dus maak je maar niet druk” werd nog verder verzekerd door Simone. Terwijl ik zat te wachten, gaf de eigenaresse van de salon instructies aan Kim. Ik bedacht dat het misschien wel goed zou zijn voor het zelfvertrouwen van het meisje. Met geveinsde vastberadenheid liep ze op mij af. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Foutje met modelleren
“ Zo, mevrouw. Ik ga uw haar eens lekker modelleren. ”Terwijl ze dit zei pakte ze een flinke dot Mouse en smeerde dit geroutineerd in mijn haar. Deze geoefende handelingen verraste mij en stelde mij ook gerust. De föhn werd aangezet en vol overgave begon ze aan de klus. Ik voelde de hitte toenemen en al snel was de ruimte gevuld met een geur die ik niet goed kon benoemen. Ik keek via het spiegelbeeld naar Kim, die verschrikkelijk paniekerig keek.
Simone kwam net de salon weer inlopen en greep in. Resoluut werd kim naar het privé gedeelte gestuurd.
“Euhm, ik denk dat ik weer moet gaan knippen…de borstel is zojuist in je haar vast gesmolten.”
Verhaal van Kim:
Met trillende handen bracht ik de koffie weg, ik probeerde met man en macht een zo stabiel mogelijke indruk achter te laten. Achteraf gezien was het toch niet een heel goed idee geweest om nog eventjes een drankje te gaan drinken gisteravond. Drie uur slaap was toch ook zeker niet genoeg om een frisse indruk achter te laten op de clientèle. De klant zat tevreden naar de knipkunsten van Simone te kijken. Ik liep nog even het privé gedeelte in om nog snel een kop koffie te drinken, in de hoop dat de cafeïne snel zijn werk zou gaan doen. (Verhaal gaat verder onder de advertentie)
Föhnen bij de kapper
Daar vroeg Simone mij of dat ik de klant wilde föhnen, het leek mij niet geheel verstandig. Ik was niet in allerbeste vorm die dag maar ik kon natuurlijk niet weigeren, ik was stagiaire, ik zou beoordeeld worden op alle werkzaamheden. Ik hoorde nog hoe Simone toestemming vroeg aan de klant, er werd zelfs nog een verklaring gegeven over in welk jaar ik zat.
“ Zo, mevrouw. Ik ga uw haar eens lekker modelleren.”
Ik nam een flinke teug zuurstof en probeerde zo fris mogelijk naar mijn klant te lopen, ik kon dit wel aan. Nu zou ik bewijzen dat ik een voldoende waard was. “Zo, mevrouw, zal ik uw haar eens lekker modelleren.” Ik probeerde uit alle macht vriendelijk te klinken maar ik voelde me steeds beroerder worden. De kater sloeg hard toe. Ik merkte dat ik moeite had om me concentreren en ik pakte een iets te grote hoeveelheid Mouse en smeerde dit in het haar. Je kan het. Ik begon er maar aan. Weet niet meer precies hoe het gebeurde maar ineens merkte ik dat de borstel vast zat, gesmolten door de hitte van de föhn. Ik zag dat de mevrouw naar mij keek, ik voelde dat ik elk moment zou gaan overgeven. Gelukkig werd ik door Simone gesommeerd om naar het privé vertrek te gaan.
Leuk verhaal? Laat hieronder dan een reactie achter.
Nog meer zin om te lezen? Bekijk dan even de volgende blog “Cryptisch omschreven” of kijk in in het overzicht voor nog meer leuke verhalen.
